Pewien jegomość, kapitan Alan Thorndike jest urodzonym myśliwym. Tropi zwierzynę nie dla zdobycia samego trofeum, a dla przyjemności zbliżenia się do niej, płynącej z tego adrenaliny. Traf chciał, że pewnego razu zauważa posiadłość, którą zamieszkuje Adolf Hitler. Mając na celowniku swej broni niemieckiego tyrana, zastanawia się nad pociągnięciem spustu. W ostatniej chwili zostaje zatrzymany przez jednego z żołnierzy. Jedynym sposobem na odzyskanie wolności jest podpisanie oświadczenia o próbie zamachu na zlecenie brytyjskiego rządu. W przeciwnym wypadku, zostanie upozorowane jego samobójstwo.

Oczywiście Thorndike ucieka, ale trochę za daleko. Liczyłem na pojedynek między myśliwymi - Brytyjczykiem i nazistą Quive-Smithem, rozgrywający się w gęstym lesie okalającym posiadłość Hitlera. Na szkołę przetrwania w dziczy i próbę przechytrzenia najniebezpieczniejszego ze zwierząt. Niestety nasz bohater dociera do doków, gdzie trafia na statek płynący do Londynu. Początkowo myślałem, że zabawa w tropienie rozegra się na spowitych mrokiem, zamglonych ulicach miasta. Ponownie byłem w błędzie. Protagonista bardzo szybko trafia na pełną animuszu Jerry, kobietę z charakterkiem.

I tak, znajomość tych dwojga rozmywa atmosferę zaszczucia, a zbyt duża ilość humoru nie pozwala na nazwanie tego filmu trzymającym w napięciu thrillerem. Zwłaszcza iż cała ta "angielskość" języka i zachowania jest momentami zbyt przerysowana. Fritz Lang rzuca bardzo wyraźne oskarżenia wobec nazizmu, sposobu działania niemieckich wojsk, fabrykowania dowodów itp itd. To wszystko oczywiście spełnia założoną rolę - film ma antywojenną wymowę oraz pokazuje do czego doprowadza fanatyzm i używanie przemocy wobec ludzi. Jednak moim zdaniem zrobiono to trochę zbyt dosłownie, oskarżycielski ton filmu dominuje przedstawioną historię.

Myślę, że "Polowanie na człowieka" byłoby lepsze gdyby pierwszy plan wypełnił wspomniany pojedynek między "myśliwymi", zaś część historyczna (akcja rozgrywa się niedługo przed wybuchem wojny) rozbrzmiewałaby w tle wygrywając poszczególne nuty, a nie całe partie. Film jest całkiem niezły, lecz po obejrzeniu wcześniejszych dzieł Langa ("M", "Jestem niewinny", "Tylko raz żyjemy") liczyłem na więcej.