Mówiąc szczerze - naprawdę ciekawy koncept. Jako emigrantka rozumiem ten wewnętrzny konflikt, parcie na (hiper)asymilację, poczucie że bycie Polką "to tak trochę wstyd". Na zachodzie tak do końca nie pasujemy, zmagamy się z uprzedzeniami, ksenofobią... ale nie przyznajemy tego, zbywamy się swojej "imigranckości". Często właśnie wykorzystując biały przywilej, dokuczając innym mniejszościom. (oczywiście nie mówię o każdym, to takie zgeneralizowane spostrzeżenia)

Wizualnie jest bardzo ciekawie, dużo można wyczytać o bohaterach z samych kadrów, scenografii, charakteryzacji, gry aktorów. Bywa hiperrealistycznie, ale to wydaje się przemyślane, umyślne i nadające znaczenia.

Dialogi są kreatywne, szczególnie motyw tłumaczenia, ale potwornie napisane (przynajmniej te polskie, nie znam niemieckiego, a po angielskich napisach trudno wnioskować). Drętwe aż żal słuchać, rozwodnione, przydługie; bohaterowie bez sensu wypowiadają się "pełnymi zdaniami" bez afektu. Miałoby to stylistycznie sens gdyby był to tylko Michael, ale niestety nawet jego ojciec który ma być przeciwwagą dla jego udawanej, zakłamanej persony cierpi na tę przypadłość.

Film "artystyczny" i prze-ambitny, ale jednocześnie jakby nie do końca pewny siebie?? Pani Anotniak chciała "ficzer film", więc dla rozciągnięcia czasu pomiędzy mocnymi scenami wypełniła go pustką i tłumaczeniem w kółko tego samego. Bardzo dziwne jest tempo i powoduje że film mimo wszystko nuży. Jakby zwinąć montaż do godziny to byłoby super.

Mimo wszystko miło się oglądało, cieszę się że takie coś istnieje ;p