Największym atutem filmu jest Victoire Thivisol, jednak uważam, że Jacques Doillon ma na swoim koncie znacznie bardziej lotne filmy (choćby "La Drolesse").

Mała Victorie została "wypatrzona" przez pracownicę Doillon'a, w wieku 3,5 roku. Reżyser skontaktował się z matką dziewczynki i spytał, czy nie zechciałaby zagrać tytułowej roli w "Ponette", mała zgodziła się bez wahania. To zaskakujące i godne podziwu, że dziecko, które wcześniej nie miało żadnych przygód z aktorstwem, tak naturalnie i przekonująco wcieliło się w diabelsko trudną kreację. Nie sztuką jest grać wesołe i beztroskie dziecię, które grzecznie słucha poleceń mamusi, o wiele trudniej wcielić się w rolę, która wymaga poświęceń. Victorie miała do wypełnienia bardzo ciężkie zadnie i o dziwo wykonała je perfekcyjnie.

Spytana przez dziennikarza na Festiwalu Filmowym w Wenecji, jak poradziła sobie z tym, że w roli Ponette musiała dużo płakać, pięcioletnia wówczas dziewczynka odpowiedziała, że płacz był dla głównej bohaterki czymś naturalnym, ponieważ właśnie straciła matkę.

Czteroletnia Victoire Thivisol absolutnie zdominowała obraz "Ponette" i chyba tylko dzięki niej udało mi się dotrwać do końca. Nie zmieni to jednak faktu, że fabuła jest zbyt jednomiarowa i zawiesista, a całość bardzo nierówna. Jak dla mnie zdecydownie zbyt dużo tu niepotrzebnego religijnego "farszu". Zakończenie również uważam za mało satysfakcjonujące (reżyser poszedł na duże skróty).

Polecam wielbicielom skromnych i intymnych obrazów, które portretują pschychologię dziecka, jak również fanom twórczości Janusza Nasfetera.