Przypadkowo natknęłam się na ten film i przyznam, że miałam szczęście się z nim zetknąć. Uważam, że jest on bardziej zabawny i ogólnie lepszy niż inne satyry o PRLu wypromowane (wychwalane) jak choćby przykładowo Miś czy Co mi zrobisz jak mnie złapiesz. Skład jest taki w moim odczuciu ...namacalnie realny, wciągający, zabawny i można w nim usłyszeć parę ładnych tekstów opisujących ówczesną rzeczywistość, jak i spostrzeżenia i postawy ludzi tamtej epoki. Film ten ma też w sobie coś z Procesu Kawki czy Zamku, nie mogłam pozbyć się tego wrażenia.

Dopiero po obejrzeniu obsady gdzie dowiadujemy się, że ten sam aktor gra gł. bohatera co i dziadka ważnej osoby przyszło mi na myśl, że ten film może mieć i drugie dno. Czyżbyśmy mieli do czynienia z pętlą czasową czy czymś w tym rodzaju? Na początku widzimy a właściwie słyszymy dziadka (gł. bohater) na spacerze z wnukiem, potem gł. bohater spotyka mężczyzne, który chce by jego dziadek się uśmiechnął, dziadka gra ten sam aktor co gł. bohatera. Dziadek zgadza się uśmiechnąć jeśli dożyje lepszych czasów, najlepiej w wersji by tak długo żył- czy to nie ten sam dziadek co ten na początku, kto wie...

Polecam.