W październiku 2006, sędzina Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Sandra Day O’Connor odbyła dwie trzygodzinne sesje, zgadzając się na namalowanie swojego portretu nie przez jednego, lecz dwudziestu pięciu różnych artystów, amatorów i profesjonalistów. W efekcie ich pracy powstały skrajnie odmienne wizerunki portretowanej postaci, rzucające światło zarówno na osobę powszechnie szanowanej sędziny (która zabawiała artystów anegdotami o sobie i innych znanych sędziach Sądu Najwyższego), jak i na rolę i dziedzictwo malarstwa portretowego w historii i polityce Stanów Zjednoczonych.