"Kiedy ludzie umierają, przechodzą do historii. Kiedy umierają rzeźby, trafiają do muzeum. Tę botanikę śmierci nazywamy Sztuką."

Niedługi, lecz niezwykle treściwy dokument-oskarżenie. Afrykańskie rzeźby były niegdyś obiektami kultu i wyrażały filozofię życia zamieszkujących kontynent plemion. Ustalony od wieków porządek uległ erozji wraz z pojawieniem się białych kolonizatorów. Afrykanie przestawili się na sztukę użytkową, dziwną mieszankę wzorców własnych (ornamenty) i obcych (kształt, przeznaczenie). Pod wpływem najeźdźców pozbyli się własnej kultury, której pozostałości można sobie obejrzeć we francuskich i brytyjskich muzeach. Czy czarni w jakiś sposób skorzystali z kolonializmu? Zarówno w Ameryce, jak i Europie traktowani są jak pariasi, dostający najgorsze zatrudnienie, zamieszkujący najuboższe dzielnice. Mogą się wybić jedynie jako gwiazdy sportu, co dla autorów dokumentu jest formą błazenady, cyrkowego popisu, a nie awansu z prawdziwego zdarzenia. Mogą też odgrywać dawne tańce plemienne ku uciesze gawiedzi, tak jak Sachem w noweli Sienkiewicza.
Mocne, bolesne i na tyle prawdziwe, że spotkało się ze sprzeciwem cenzury i zakazem rozpowszechniania. Teraz jest już znacznie lepiej, a dokument zyskał miano klasyka. Można właściwie uznać, że sam trafił do muzeum, tyle że kinematograficznego...