Niestety się zawiodłem. Po obejrzeniu pierwszej części, która mnie zachwyciła i długo nie mogła opuścić moich myśli, przyszedł czas na drugą część trylogii. Z pozytywów na pewno przepiękne zdjęcia i dobra muzyka (choć nie zawsze dobrze dobrana). Co do negatywów mam wrażenie, że źródłem wszelkich problemów jest brak konkretnej myśli przewodniej. Czytaj twórca sam nie wiedział co chce opowiedzieć i się posypało. Montaż nie pomógł, nie było rytmu, ogólny harmider w stylu o tu strzelę ładny obrazek, a tu ludzi podejrzliwie wpatrujących się w kamerę. Mam wrażenie, że główną siłą napędową Koyaanisqatsi był Ron Fricke patrząc na jego późniejsze dokonania (Baraka, Samsara). Zawiodłem się... :(