Apeluję do ludzi, którzy nie przepadają za tzw. "ambitnym kinem". Niech Was nie zwiedzie ciekawy opis fabuły tego filmu. Ta fabuła odgrywa bowiem w Powiększeniu rolę drugoplanową. Ja dałam się nabrać i dwie godziny z głowy... Ten film ma raczej zachęcić do refleksji na światem, sztuką, itd. Tempo filmu jest baaardzo...

Silenie się na ekscentryczność, sprowadzanie rozumienia bycia artystą do zewnętrznych atrybutów, gra pozorów, powierzchowność i brak treści - Antonioni pokazuje czym sztuka NIE jest. Natomiast w ostatniej scenie na zasadzie olśnienia głównego bohatera subtelnie wskazuje kierunek poszukiwań na drodze do zdefiniowania...

Słynna ostatnia scena - brat akurat wszedł do pokoju (ma 12 lat). Spogląda na ekran i dziwi się czemu główny bohater podniósł i odrzucił "piłkę" do mimów. Mówi, że to tylko ich zabawa, a on ma taką poważną minę jakby grał z nimi. Ja, kontrując, odpowiedziałem, że to normalne, że uczestniczy w grze z nimi, piłkę...

Zakończenie jest WYBITNE. Najlepsze jakie widziałam.

Po "7 samurajach", "Odysei Kosmicznej 2001", "Obywatelu Kane'ie", "Kawie i papierosach" "Pewnego razu w Ameryce" itd. kolejna bezsensowna zmiana kultowego plakatu (Kto nie zna kultowego pomarańczowego plakatu "Powiększenia ?!), niedługo jakiś "mądry" weryfikator powalczy o pkt. zmieniając plakat Terminatora, albo Czasu...

Podczas pierwszego seansu tkwiłem korzeniami w opiniach i pogłosach drugiej ręki o tym filmie. A sam obraz nie pozwala na myślowe schematy. Za pierwszym podejściem: płycizna... za drugim jednak - prawdziwe arcydzieło! Ostatecznie "Powiększenie" to jeden z najlepszych filmów jakie widziałem, i jeden z tego nielicznego...

Zastanówmy się, czy scena z oglądaniem ciała w nocy była w tym filmie potrzebna?
Sugeruje ona dość mocno, że morderstwo naprawdę się wydarzyło, a wszelkie dywagacje na ten temat są trochę bez sensu. A może reżyser chciał, byśmy nie mieli wątpliwości, co jest na powiększeniu? Wskazywałaby również na to scena w parku...

Dla mnie ten film jest takim "Powiekszeniem". Widac na nim tylko to co sami sobie wymyslimy. Wow ale fajna analogie wymyslilem, cyk 9 gwiazdek...

W "Powiększeniu" nasze życie okazuje się jednym fałszem. Kiedy przyjrzeć się rzeczom są one zupełnie czym innym niż się wydają. Są modelki ale pozują byle jak, jest sprzedawca w antykwariacie ale nic nie ma i nic nie chce sprzedać. Jest zespół muzyczny, który niszczy instrument źródło swojej muzyki. Ten instrument jest...

a to znaczy, że ten film nie do końca nadaje się do kina. Niby wiadomo co chciał przedstawić reżyser, a jednak jakby sam poleciał w ten cały pop-art. Niby to wszystko ambitne, ale dobre kino tez potrzebuje odrobine prostoty. Czytałem, że Antonioni inspirował się wątkiem z książki Julio Cortazara i to jakby mówi samo za...

Pominę w tej krótkiej wypowiedzi odczucia co do samej fabuły, psychologizmu postaci i scen, niedomówień, nieprzeciętnej i rozsądnie dozowanej muzyki, gry aktorskiej czy scenariusza. To wszystko jest co najmniej wyśmienite i nie wymaga kolejnego komentarza. Ale jeszcze bardziej film mnie zachwycił od strony technicznej....

nie bardzo rozumiem nie filmu, ale niezrozumienia jego treści przez niektórych...
Przyznaję że dziś go obejrzałem po raz pierwszy.
To jeden z tych klasyków, na którego obejrzenie czekam i zwlekam (czasem w
nieskończoność) bo stykając się z różnymi opiniami na temat spodziewam się wizji autora,
która jest tak...

Zadaniem fotografów jest próba uchwycenia rzeczywistości. Bohater filmu Antonioniego wychodzi jednak nieco ponad ten schemat. Głównym motywem jego zdjęć stają się kobiety. Tak widzimy pełną pasji, elektryzującą scenę sesji z jedną modelką w studiu, żeby później przenieść się do parku, gdzie charyzmie fotografa...

Nic nie jest takim, jakim się wydaje.Czym jest prawda, czym jest sztuka, czym jest życie? Wybitny film z niezwykłym, onirycznym klimatem.

Jak nie jego to w bardzo podobnym stylu, wie ktoś może czyj?

cóż,chyba jedno z najwybitniejszych w historii kina

Kamera praktycznie nie spuszcza z widoku głównego bohatera - fotografa, którego imię ani razu nie pada z ekranu - gra go świetnie David Hemmings. Ten młody fotograf jest pewny siebie i traktuje innych z góry - zwłaszcza dziewczyny, które traktuje ewidentnie jak żywe przedmioty. Pewnego dnia, błąkając się po londyńskich...

u mnie na blogu

Mój ulubiony film...Niby nic się nie dzieje,niby brak akcji,minimum dialogów.....Ale jak perfekcyjnie budowane jest naipięcie,groza,tajemniczość.Wszystko w aurze angielskiego parku o zmierzchu,symoli i jednego zdjęcia - bohatera dramatu.Koniec filmu zawiera się w próżni,po prostu go nie ma.Cudowne dzieło!