Nie wierzysz w przypadek geniusza jeden na miliard? Przecież takie dzieci istnieją.

PS. Kilku nastolatków jest profesorami.

Akurat inteligencja Henry'ego mi nie przeszkadzała, przeszkadzała mi z kolei idiotyczna fabuła. Zgłoszeń dziecka i jego matki nie traktują poważnie, ale już jak dzwoni dyrektorka, to jedzie tysiąc wozów policyjnych. Postać grana przez Naomi Watts przygotowuje debilny plan pozbycia się sąsiada (po którym na sto procent odkryto by jej udział i ją aresztowano), aby w ostatecznym momencie stwierdzić, że jej syn przecież był dzieckiem. Naprawdę? Nie domyśliłaby się tego wcześniej? Np. kupując nielegalnie broń?Albo trenując strzelanie w lesie?

W ogóle końcówka filmu to kopalnia typowych cliche. Występ artystyczny przeplatany ze sceną "akcji", przystojny lekarz, który z jakiegoś powodu interesuje się jedną z setek rodzin, którym pomógł, punkt kulminacyjny, w którym przed bohaterką rozkładają się zdjęcia, a dyrektorka z jakiegoś powodu stwierdza, że żal jej biednej uczennicy, występ młodszego brata, który w zamyśle twórców miał być wzruszający i rozłożyć widza na łopatki (serio, liczyłam na coś dobrego, ale ta scena to kolejne rozczarowanie), a za który dzieciak zgarnia brawa na stojąco. No i oczywiście podchodzi do niego matka, chłopiec wpada w jej ramiona, potem zły charakter oczywiście popełnia samobójstwo i na koniec rodzina oczywiście adoptuje dziewczynkę. Za dużo tego naraz, panie "reżyserzu"! Tak się nie pisze scenariusza, chyba że piszemy dla jedenastolatków, a nie dla dorosłych, wymagających logiki ludzi!!!

Szkoda, bo aktorsko jest wręcz wybitnie, ale nawet to nie wynagradza mi głupiej historii, do której próbowano mnie przekonać przez dwie godziny.

Pierwsza połowa filmu była w porządku, jak przystawka, która smakuje i daje nadzieję na wyborny obiad. Niestety, od połowy film traci swój smak, zapach i jakąkolwiek estetykę. Jest jak niedogotowane, rozmemłane danie, którego nigdy więcej nie zamówimy i o którym chcemy jak najszybciej zapomnieć.

Dyrektorka po pierwsze miała moc z uwagi na zajmowane stanowisko, dyrektor jest funkcjonariuszem publicznym, dlatego Henry ją prosił o rozpoczęcie działania. Po drugie. Nie rozczuliła się tańcem, lecz zobaczyła w spojrzeniu Kristiny tragedię. Wierz mi, w oczach dziecka wiele można zobaczyć. No i nie pojechali gościa zamknąć bez ważnego powodu, natomiast wszelkie dowody, jak na przykład z przesłuchania, uzyskuje się zatrzymując podejrzanego.
Co do wystąpienia Petera Wielkiego. Ludzie nie wiedzieli, że bracia bawili się w podobny sposób, to Peter pokazał publiczności, jak pamięta brata. Tak więc chociaż film jest wyciskaczem łez, nie sądzę abyśmy pisząc tutaj, robili coś lepiej niż reżyser, scenarzysta.

To nikt wcześniej nie dostrzegł tragedii w oczach dziewczyny? Gdyby tak tragedię było widać w oczach każdego dziecka, problem ukrywania pedofilii nigdy by nie zaistniał.