Dziwne, ale tak. O ile ten drugi brawurowo brnął w bufonowatego durnia w Napoleonie, tak pierwszy gubi się w roli księdza, lecz buntownikiem staje się całkiem, całkiem. Kiedy trwa jedna z pierwszych scen, w kościele, widz nie wie, czy ksiądz się boi, rozedrgany jest modlitwą, świętokradztwem, morderstwem, czy po prostu traci panowanie nad pęcherzem, tak jest dziwnie. Scena, gdy ranny Fabijański/Brzóska podnosi się z przenikliwym jękiem ze stołu ma ogromny potencjał memiczny. Każdy wie dlaczego. W zasadzie oglądając film, człowiek łapie się czasem na tym, że ogląda Fabijańskiego, nie Brzóskę. Główna rola to największe obciążenie całości. Pozostali grają naprawdę świetnie, bardzo naturalnie. Nawet Pazura ze stygmatem garnków i ostatniej prostej spisuje się znakomicie. Szkoda, że ciągle w tej samej sali, a raz w karocy. I właśnie…

Film nie jest wielkim widowiskiem, brak szerokich planów, wielu krajobrazów, tabunów statystów, ze śniegiem też ubogo, szkoda. Ale całkowitej biedy nie ma. Raz, gdy jadą Rosjanie, widzimy szeroką ławę ogni, to było niezłe. Pierwsza potyczka całkiem zgrabna, wiemy, choć nie zawsze, gdzie kto strzela, druga zaś pod Żyrzynem, eh. Bieg w slowmotion i oto dokonało się, stoimy nad polem trupów.

Końcówka filmu trochę się sypie. Zabrakło kunsztu, albo pieniędzy. Przebitki, słoneczko, strasznie słabo. Za to końcowe słowa Brzóski mocne, krótka przemowa, kilka słów, ale wybrzmiewają niezwykle mocno. To było świetne!

Muzyka w tle znakomicie podbija akcję, brak wyczuwalnego motywu przewodniego, ale co tam. Nawet Sanah, której nie cierpię, pasowała do napisów.

Zatem można przyrównać film do weterana, który choć o kuli, nie zawsze prosto, to jednak nieubłaganie prze tam gdzie chce. Mam satysfakcję, że nikt nie zamierzał robić z księdza Spidermana, z powstańców Żółwi Ninja, a Rosjanie nie okazali się Potworami z kosmosu.