Wielu złośliwie mogłoby powiedzieć że teraz kręcenie takich filmów jest teraz modne. Długie sceny, maksymalny realizm, skrajny pesymizm, dominacja szarości. Netzer jeszcze będzie musiał trochę poszukać, zanim znajdzie "coś" co go wyróżni z tłumu.
Przymykając na to oko mogę stwierdzić że... jest bardzo dobrze! To film który uderza w widza, stawia pytania oraz stara się zasugerować nam odpowiedzi w nienachalny sposób. Postaci są obrzydliwe, nie trudno ich nienawidzić. Jednocześnie sporo w nich autentyczności. To nie są płaskie marionetki w rękach scenarzysty, a ktoś więcej. Co najgorsze takimi osobami może stać się każdy z nas. To ogół złych doświadczeń tworzy potwory pozujące przed przed innymi, by zyskać.
Jest tu kilka na prawdę genialnych scen. Choćby rozmowa teściowej z synową, gdy wykładają karty na stół. Podobała mi się już sama sytuacja jaką tu wytworzono. Szczerze się nienawidzą, ale tylko one mogą wzajemnie rozwiązać swoje problemy i zrozumieć położenie "syna". Takie momenty warte są zobaczenia. Tak samo jak pełne hipokryzji zakończenie.
Film minął mi jakby trwał zaledwie godzinę. Reżyser zaprasza nas do rodzinnego stołu osób wypranych z nadziei i jest to piorunujące wrażenie. Jednak było warto spontanicznie wybrać się akurat na ten seans...