Niesamowita mieszanka. Listę gatunków powinno się rozszerzyć o: thriller, czarną komedię, groteskę a umniejszyć o horror. Niezła papka wyszła, bardziej w stylu Miike i moim zdaniem reżyser Ichiego też dużo lepiej się taką formą posługuje. Park zrobił film ciekawy pod kilkoma względami; wizualnie i emocjonalnie jest zajebisty, nie można się przyczepić do sposobu jak Pragnienie jest prezentowane. Niemniej co jest prezentowane to już druga sprawa. Wiele scen przykuwa do ekranu, widz śledzi z zapartym tchem losy bohaterów i te popieprzone Miikowskie rzeczy, które zdarza się im wyczyniać. Niemniej jest też sporo momentów, które zwyczajnie nużą. Odniosłem wrażenie, że 'uspokajacze' zostały mocno przesadzone i nie znalazłem powodu dlaczego tak bardzo. W każdym razie kilkukrotnie miałem ochotę odejść od ekranu - tego na pewno się nie spodziewałem i dlatego 6/10. Moim zdaniem 70% filmu to rzetelna robota (sam pomysł wymiata), ale oceniam całość.

Szczególnie polecam dewotom i fanatycznym katolom by mogli się opluć swoją herbatką...