gdyby końcowe sceny rozwiązano nieco inaczej, byłby to naprawdę dobry film, a tak to jest po prostu
niezły; a może nawet - z takim schematycznym scenariuszem - okazałby się średni, ale nie pozwala
na to wspaniałe aktorstwo, głównie niezastąpionego Gustawa H. Poza tym artystyczną rangę
podnosi tu ciekawe ujęcie etyczne, które bynajmniej nie bazuje na jednoznaczności. Wbrew temu co
się pisze, to nie jest western (czy raczej eastern). Tu nie ma czarno-białego podziału ról, tu każdy
ma po trochę racji (nawet ci bandyci, którzy po tym co przeszli w obozach koncentracyjnych czują, że
mają prawo do jakiejś rekompensaty). A szeryf Holoubek nie jest ostatecznie wcale takim
wygranym... Pod tym względem film wyróżnia się na tle ówczesnej polskiej kinematografii,
powracającej już wtedy do jednoznaczności postawy heroicznej.