Coraz lepiej przyswajam twórczość Pedro. "Prawo pożądania" jest chyba jednym z jego pierwszych "poważnych" filmów, gdzie znajdziemy ślady groteski, szczyptę absurdu, ale nie jest to czysta komedia. Wyszło to filmowi na dobre, bo już miałem dość aktorów robiących głupie miny do kamery oraz rubasznych dowcipów. Tutaj Almodovar postawił na atmosferę.
Podoba mi się, że mimo wszechobecnego upału, kadry spowija mrok, a na ekranie dominują ciemne barwy. Nawet gdy sceny rozgrywają się w słońcu, zadbano by przemycić choćby szczyptę czerni. Reżyser umiejętnie wplata też momenty, pozornie nie mające wiele wspólnego z fabułą, ale w pewien sposób podsumowujące kolejne rozdziały tej historii. Już odpychający wstęp nadaje brudu całości, a scena w teatrze niejako definiuje tytułowe "Prawo pożądania" (a raczej szereg praw jakimi rządzi się miłość w tym świecie). Duża w tym zasługa świetnych zdjęć. Operator zawsze wie jak i ile może pokazać widzowi by wywołać określone emocje. Choćby sekwencja gdy Carmen Maura zostaje oblana wodą. Nie mam najmniejszego pojęcia co może oznaczać ta scena, natomiast została tak pięknie ujęta i połączona z przejmującą muzyką, że chce się do niej wracać. Pierwszy raz jestem również w pełni zadowolony z aktorstwa. Główne role zostały obsadzone idealnie i zagrane odważnie.
Nie jest niespodzianką że po tych superlatywach i tak muszę się do czegoś przyczepić. Nie podobała mi się mianowicie... sama opowieść. Scenariusz jest za bardzo telenowelowy. Przez co skupiłem się bardziej na klimacie i interakcjach między postaciami, bo wydarzenia które na nie wpływają bywają dość absurdalne. Choćby motyw amnestii wykorzystany po to by
Tina mogła opowiedzieć o swojej przeszłości oraz przedłużyć śledztwo. Albo intryga wokół tajemniczej Laury P. Główny wątek, czyli romans i morderstwo z zazdrości też nie jest pierwszej świeżości.
Mimo to widzę wyraźny progres Almodowara z filmu na film. Powoli zbliżam się do najbardziej docenionych dzieł reżysera. Ciekaw jestem co jeszcze przyszykuje.