W tym filmie w głównej postaci Cassavetes wyłożył całą swoją ideologię co do reżyserowania
aktorów. I tak Myrtle przedstawia aktorstwo, które wyzwala się z okowów narzuconych z góry
przez scenarzystów, producentów, reżyserów. Wychodzi poza cały ten chory system i
zbuntowana odgrywa swoją rolę w zupełnie inny sposób niż było to przewidziane, kończy się to
aż jej wtargnięciem na scenę w stanie mocnego upojenia alkoholowego, a pomimo to udaje
jej się z tego wyjść zwycięsko. Jest też druga strona - film pokazuje jak aktorstwo niszczy
człowieka, jak niszczy jego psychikę, jak wchodzi głęboko w swoją rolę, jak to odznacza się na
życiu kogoś takiego, jak powoduje, że w pewnym momencie zaczyna zatracać się, zarówno w
świecie rzeczywistym jak i tym fikcyjnym dziejącym się na deskach teatru. Genialny film!

PS Wydaje mi się, że filmy Cassavetesa są bardzo pozytywne, przedstawia ten cały syf życia
codziennego, ale w swoich zakończeniach daje jednak pewną nadzieje, że pomimo męki jaka
nam na co dzień towarzyszy potrafimy sobie z tym poradzić w jakiś sposób:) Takie jest życie,
ale co z tego, trzeba dostosować się i żyć jak człowiek. (to taka ogólna myśl)