Reżyser który nie zaznał takiej sławy i popularności, wśród szerszej publiczności na jaką zasługiwał. To nie zmieniło się i dziś, gdyż Cassavetes, poza kręgiem kinofilskim, nie istnieje w świadomości postronnego widza, który nie ma szans nawet otrzeć się o to nazwisko. Z drugiej strony Cassavetes ze swym specyficznym podejściem do życia-kina jest bardzo dobrze znany, gdyż zadomowiony w twórczościach współczesnych twórców. Znając dzieła Jarmusha, Almodovara, von Triera a później ogladając filmy "ojca kina niezależnego" odczuwa się wrażenie tej samej bezkompromisowości, twórczej pasji w przedstawianiu tematów z 'poza świata' głównego nurtu, dociekaniu istoty w kontaktach z drugim człowiekiem, w zwyczajności, powszedniości, w ciągłym stawaniu i dzianiu się, w przekraczaniu tego co schematyczne, przeanalizowane, sztuczne tylko po to by dotrzeć do (auto)świadomości iż powiedziało się coś prawdziwego i tym samym poczuć, że sie żyje.

Wraz z główną bohaterką przechodzimy kryzys tożsamości, nie tylko osobowości, ale i tożsamości twórczej. My co prawda nie jesteśmy wybici z pozycji podglądacza, ale na pewno nie jest to pozycja wygodna. Z jednej strony jesteśmy świadkami popadania w szaleństwo, utraty stabilizacji psychicznej, stopniowego wypalania się aktorki, wypadaniu z kolein życia tej 'kobiety na skraju załamania nerwowego', a z drugiej strony jesteśmy obserwatorami narastającego buntu, fascynującego procesu twórczego, kt w tym zawodzie polega na nieustannym uzewnętrznianiu swoich najbardziej intymnych zakamarków, całkowitemu oddaniu się roli i chłonięciu życia w najdrobniejszych przejawach i szczegółach. Kreacja Gena'y Rowlands daje fizycznie odczuć, że zawód aktora to nie 'wyśnione życie aniołów', a wręcz 'droga przez piekło''do utraty tchu' by odkryć 'gdzie leży prawda'! Film niezwykle sugestywnie pokazuje jak płynna jest granica między sztuką a życiem , a wręcz stara się przekonać, że takowa w ogóle nie istnieje. Owe 'no limits' jest odczuwalne przez widza 'po próbie' przetrwania seansu-wiwisekcji niemalże sięgającej dna 'nagiej duszy' odsłaniając w aktorze pokłady zarówno 'bogów i potworów'. Kulminacja następuje w finale, gdy w ogromnym napięciu i trwodze, ze ściśniętym gardłem obserwujemy heroiczny wyczyn PRZETRWANIA bohaterki na scenie. Ów wyczyn podobnie, jak głównej bohaterce, tak i nam, widzom, powinien przynieść ogromną satysfakcje, poczucie spełnienia!