Odstawmy iluzję, odstawmy magię, naukę i całą fabułę. Skupmy się na przesłaniu filmu. Dla mnie to historia zgubnej nadziei, niepohamowanej żądzy zemsty, udowodnienia, że jest się lepszym. Ale czy do końca nam jest to potrzebne? Nie zatracamy się w tym? Powoli nie odchodzimy od zmysłów? Nolan stworzył dobry spektakl ludzkiej psychiki.
"Publiczność zna prawdę. Świat jest prosty, żałosny, całkowicie materialny. Ale jeśli na chwilę mogłeś nabrać ludzi, oni zaczynali się zastanawiać, a wtedy Ty.. Wtedy mogłeś dostrzec coś bardzo wyjątkowego"
Decydując się na ten film myślałem o spektaklu iluzji, a otrzymałem coś zupełnie innego. Odrzuciłem ten aspekt filmu i skupiłem się na relacjach postaci. Dwóch przyjaciół zamieniających się w obłąkanych przeciwników. Przeplatająca się gdzieś relacja małżeńska, która cierpi. Tajemniczość przewijająca się przez cały film, chociaż już od połowy możemy się domyślić o co tutaj chodzi. Poświęcenie w imię "wyższego" tylko TWOJEGO dobra. Negacja wartości moralnych, pogrążenie się w swoim jądrze ciemności, w Twoim obłędzie. To nie jest historia dwóch iluzjonistów. To historia dwóch ludzi podążających za swoimi ideami. Do końca życia zaślepieni chęcią zwycięstwa.