(podoba mi się rzucanie chwytliwymi nagłówkami)

Moi Drodzy,
zacznę od mojego spojrzenia na kwestię magii (to nie jest zdradzanie fabuły, wszyscy wiemy o czym traktuje to jakże przecudowne, ociekające złotem dzieło).
Magia zeszła z oplutych splendorem teatrów na oplute śliną bezdomnych ulice. nie oszukujmy się - ile razy zostaliśmy zaczepieni na głównych, zatłoczonych ulicach przez takowych iluzjonistów?
jak to się stało, ze magia przestała być wzniosłą sztuką, lecz ulicznym wstydem? magicy uliczni zbierają grosze za ich powtarzalne sztuczki. wprawdzie próbują się przebić przez programy typu Mam Talent, ale czy my im wierzymy? zastanówmy się. magicy z ulicy na wielkiej teatralnej scenie, ale zamknięci w szklanej ramie Naszego telewizora. nie chce Nam się wierzyć, prawda? prawda. bo nie zaufamy telewizji, której zadaniem jest oszukiwać Nas!!!!

słuchajcie, przez cały film myślałam o tym zjawisku.
może to kwestia coraz szerszego kopiowania sztuczek, aż stały się niszowe? społeczność magików z własnej woli przeniosła się na ulice, czyniąc siebie równymi z żebrakami (Pan Oscar Wilde twierdzi, ze bardziej elegancko jest coś ukraść niż żebrać: do własnej interpretacji). Kochani, czy chcemy oglądać pięćdziesiąty raz identyczną sztuczkę? nie. nawet jeśli niekoniecznie wiemy jak dziala. czuję, ze znajomość działania wcale tak nie pociąga

wracając. czy film jest magiczny? nie wiem, ale Pan Nolan to pewien czarodziej. zaczarował mnie filmem memento, którego akcja leciała od końca, co zszokowało Nieświadomą-Mnie-Sprzed-Pół-Roku. obecnie chyba nie byłabym tak wniebowzięta tym filmem, ale wciąż uważam go za niezły.

Prestiż jest uroczy,
ale nie jest wyczynem godnym złotego teatru.
jest jak sztuczka wykonywana przez ulicznego magika

PS: personalny plusik za Pana Bowie i Radiohead