Byłam wczoraj na pokazie przedpremierowym. Niesamowity widok, kiedy sala wypełniona jest po brzegi widzami. Nie często się teraz to zdarza. Szczerze mówiąc film wywołał u mnie mieszane uczucia. Nie moge powiedzieć, że mi się nie podobał. Wręcz przeciwnie. Jednak nie widzę głębi w tym filmie.

Główny bohater, Dave, moim zdaniem nic nie rozumiał z życia. Był w pewnym sensie uśpiony i nic do niego nie docierało. Nicholas Cage, choć nie jestem jego fanką, idealnie pasował do roli faceta uśpionego w "życiowym" maraźmie. Przez cały czas jego ojciec próbował mu coś uświadomić. Tutaj wielki ukłon dla Michaela Caine'a, który pokazał ogromną klasę, przez duże 'k'. Ten aktor chyba nie potrafi niczego zagrać źle.

Co do spełnienia się "amerykańskiego snu", to dla wielu ludzi takie życie, jakie miał Dave byłoby już spełnieniem marzeń. Wszystko bowiem co mu się nie udawało było tylko i wyłącznie jego winą. Myślę, że ten bohater był strasznie niewdzięczny, bo nie doceniał tego co miał. W prawdzie trochę przeraziła mnie wizją "typowej" amerykańskiej rodziny i "życiowych" problemów, jakie mieli. Mam nadzieję, że w Stanach nie każda rodzina tak wygląda.

Cały film przypominał mi trochę "Opowieść wigilijną" Dickensa. Dave był Ebenezerem Scroogem, ponieważ miał tak naprawdę dobre życie, ale tego nie widział i nie doceniał. Jego ojciec był Duchem, który cały czas starał się mu coś uświadomić; otworzyć mu oczy na pewne problemy. Każde spotkanie z ojcem było jak spotkanie Ebenezer'a z Duchem. Za każdym razem ojciec i syn rozmawiali o tym, co mu nie wyszło w przeszłości, co powinien zrobić teraz i o przyszłych planach. W końcu Dave zmienił swoje życie tak, jak skąpiec Scrooge.

W tym momencie dochodzę do wniosku, że jednak jest głębia w tym filmie. Dave wyniósł wnioski z tych wszystkich spotkań z ojcem, szkoda tylko, że dopiero po jego śmierci. Polecam ten film przede wszystkim fanom Cage'a. Jednak sądzę, że nie każdemu może się ten film spodobać.