Ok, przeczytałem tę "recenzujące" abominacje poniżej i "kilka" rzeczy powinienem wyprostować bo wstyd słuchać. (Uwaga Spojlery) Zacznijmy od tego, że nie jest to horror, a film psychologiczny. To odczucia głównego bohatera są horrorem. "Przebudzenie Dusz" to studium pourazowych zaburzeń psychicznych. Główny bohater o 3:45 dokonuje aktu samobójczego po czym w "śpiączce czy może bardziej katatonii trafia na ICU (Intensive Care Unit) w którym najczęściej ma styczność z trzema osobami - lekarzem (Martin Freeman), Asystentem lekarza/pielęgniarzem (chłopak z demonicznego pokoju), Pracownikiem Personelu Sprzątającego (Cieć w starym budynku szpitala). Każdy z nich ma styczność z głównym bohaterem. Mówią do niego, rozmawiają przy nim prywatnie, wykonują czynności medyczne, sprzątają itd. Główny bohater rejestruje te czynności w sposób nie w pełni świadomy. Kreuje swój własny świat z elementów które na ten moment są dostępne w jego umyśle (zaburzenia pamięci, tylko traumy są wyeksponowane bo sięgają najgłębiej). Poprzez jego wizje i scenariusz, który na podstawie swojego poprzedniego stylu życia i podświadomej obserwacji osób w jego otoczeniu czasami przebiją się chwile świadomości. Rejestruje lusterko dzięki któremu może spojrzeć w okno, latarkę lekarską podczas badania szerokości źrenic ( akcja na torach), Pisanie na messengerze (lekarz), żółtą lalkę, ruch personelu medycznego wokół niego czy zwykłe rozmowy np. nieśmiałego asystenta z rodzicami. Ma świadomość istnienia nie tylko swoich demonów, ale także tych wśród osób w swoim otoczeniu. Wszystkie te bodźce rejestruje leżąc na szpitalnym łóżku. Każda z historii jest ściśle z nimi związana. Łączy wątki, składa w całość tworząc rzeczywistość z okruchów. Idol którego spotyka, który zleca mu zadanie zbadania trzech przypadków to jego własna podświadomość i on sam, wiele lat później. Tłumaczy sobie gdzie popełnił błędy, próbuje uleczyć swój umysł na każdej płaszczyźnie włącznie z największą traumą, że w młodości, w strachu, nie zareagował i pozwolił umrzeć niepełnosprawnemu chłopakowi, który w kurtce z kapturem podążał za nim jak cień. Kiedy w końcu w finałowej scenie rozkładający się chłopak zrywa z niego ubranie uwidaczniając szpitalną koszulę, świadomość bohatera wraca choć ciało nie reaguje. Po wysłuchaniu recenzji od fanbojsów złapałem się za głowę. Cytuję wypowiedzi: " film polega na Jump Scare-ach, to cała puenta z historii", " Scena z pastorem to jedyna dokończona scena", "pomysł na ten film jest strasznie banalny", " Brak pointu dla którego się to dzieje". - Panowie, do recenzowania się kompletnie nie nadajecie. Pokuszę się o stwierdzenie, że - "Czegokolwiek". Nic nie zrozumieliście.