Niektóre komentarze widzów "idealizują" i "upraszczają" film jako piękną historię o walce o miłość. Moja interpretacja jest jednak taka, że główna bohaterka zraniona psychicznie wieścią o chęci zdrady przez męża - zwleka z ostrzeżeniem go przed czekającą go śmiercią (kiedy już zaczęło jej się to wszystko układać w logiczną całość), poniekąd "przyzwalając" na taki, a nie inny bieg zdarzeń. W końcu udaje się w drogę za nim, ale ostrzega go przed czekającym niebezpieczeństwem dopiero w ostatniej chwili, nie mogąc już wtedy zmienić przeznaczenia, a wręcz poniekąd - choć oczywiście nieświadomie i niecelowo - przyczyniając się do śmierci męża. Nawet może w jakimś stopniu wbrew własnym intencjom... Odzyskuje do niego wprawdzie zaufanie, ale za późno - dopiero wtedy, kiedy ten wyznaje jej miłość na chwilę przed swoją śmiercią. Bohaterka jest trochę człowiekiem "małej wiary", jak w historii przytoczonej jej wcześniej przez księdza. Nie do końca wierzy w miłość, a kiedy już odzyskuję tę wiarę - jest za późno. Myślę, że wypowiedzi lekarza psychiatry, który zadaje pytanie - "czy na pewno wypadek?" oraz historie przywołane przez księdza (jedna z XVII wieku o osobie przewidującej katastrofę, a druga z XX wieku o osobie nie tylko przewidującej, ale też jak gdyby wywołującej katastrofę) są kluczem do zrozumienia filmu, choć nie ma jednej - oczywistej - interpretacji. Działania bohaterki są w dużej mierze pozaświadome, wyłaniają się z kłębowiska nie do końca określonych i uświadomionych emocji, przeżyć i przeczuć (oraz z jednej strony przewidywania przyszłości, a z drugiej pamięci selektywnej czy wręcz amnezji). I nie można jej w prosty sposób za nie winić. Jest po części nieodpowiedzialna, ale po części chyba też trochę odpowiedzialna za to co się stało. Taki motyw tragiczny. Stąd też na końcu filmu zostaje zwolniona ze szpitala psychiatrycznego i zajmuje się dziećmi.