Głównym bohaterami są artystka i prawnik. Wybierają się na romantyczną wycieczkę łódką, ale w wyniku błędnych decyzji błądzą na australijskim odludziu. Szukając schronienia przed burzą i telefonu trafiają na dość specyficzne gospodarstwo. Po zaznajomieniu się z mieszkańcami szybko wychodzą na jaw fundamentalne różnice w kulturze i podejściu do ludzkiego i nie tylko życia. Para, mimo wycieńczenia i rzęsistego deszczu, chce jak najszybciej oddalić się od niebezpiecznych gospodarzy, ale ci dość mocno nalegają ich na pozostanie z nimi.
Taki scenariusz już nie raz się pojawił na srebrnym ekranie, ale tu jest sprawnie, choć nie bez wad, zrealizowany. Może zasługa w tym głównych bohaterów, którzy nie są amerykańskimi nastolatkami, a przeciętną trzydziestoparoletnią parą wspólnie radzącą sobie z problemami. Wiarygodne postaci pozytywne są dużym plusem tej produkcji. Najpierw dominuje strach, a gdy sytuacja staje się podbramkowa, to determinacja i wola przeżycia biorą górę. Dzięki temu można kibicować i przejmować się losami nieszczęśników. Negatywni bohaterowie też nie zawodzą. Życie na odludziu i twarde, męskie wychowanie stworzyło ludzi, o których człowieczeństwo można mieć zasadne pytania. Ich zachowania są gwałtowne i nie do końca przewidywalne. Wszystko to sprawia, że rozwój wypadków śledzi się z zainteresowaniem. Zdezelowany dom na pustkowiu, deszcz i australijskie odludzie wzmacniają odbiór filmu.
Można się do paru rzeczy przyczepić, choć wady są charakterystyczne dla gatunku: "jakim cudem tak szybko ich złapał?", "dlaczego jeszcze chodzi?" i takie tam. W trakcie wychodzi pewna umiejętność pani artystki, o którą bym jej nie posądzał, ale moje odczucia nie są miarodajne. Film ogląda się dobrze, a plusów jest więcej niż minusów.

Para w opałach, kontra popaprańcy. To już było, ale ze względu na klimat, brak znanej z podobnych produkcji o amerykańskich nastolatkach głupoty warto.