Zgadzam się całkowicie.
Jestem ogromnym fanem dwóch poprzednich "scen z życia Jessiego i Celine ".
Swoją drogą, tak skrzętnie ukrywano przede mną tworzenie trzeciej części, że dowiedziałem się o niej wczoraj, tj 2 dni przed premierą. Oglądnąłem przedpremierowo.
Wiekowo według mnie, wszyscy widzowie powyżej 25roku zycia, co czyniło ze mnie w moim przekonaniu najmłodszą osobę na sali :D
I tak...
Film wpłynął na mnie bardzo mocno. Szczerze mówiąc, z napisami końcowymi, jeszcze w "szoku" zatopiłem się w smutnych przemyśleniach, wracałem do scen które widziałem, analizowałem. Przypominałem sobie jak wspaniale i beztrosko wszystko wyglądało 9 lat temu ( a już wtedy myślałem, że " bardziej dojrzale być nie moze ) a co dopiero 18 lat temu...
Film jak dla mnie jest dosłownie panicznym poszukiwaniem siebie samego.Szukaniem drogi do odnalezienia swojego JA w tym całym natłoku jakie funduje nam życie.
Jest bardzo ciężki, jest ogromnie życiowy. Jeśli ktoś zapomni na czas trwania seansu o swoim życiu, o swoich celach, o swoich miłościach, problemach i skupi się maksymalnie na tym, co widzimy podczas oglądania filmu... Widz wsiada w istny wehikuł czasu. Można dosłownie poczuć emocje, rozterki, problemy, wybory jakie towarzyszą nam po tych wszystkich latach młodości, beztroski, piękna, swobody...
Tak jak Jesse powiedział: Że w tym wieku, po tylu latach człowiek potrzebuje lekkiego oszustwa, "mydlenia sobie oczu" by nie stracić motywacji.
To jest chyba najgorsze. Poczuć, że ulatnia się z nas energia do tworzenia, do chęci zmiany na lepsze... Do oddalania się od samego siebie.
Bardzo mną poruszyło to co widziałem na ekranie. Jestem trochę sentymentalnym człowiekiem i wciąż ( mimo lat, które upłynęły od oglądnięcia przeze mnie dwóch pierwszych części ) widziałem w głowie te wspaniałe młodzieńcze, wolne dialogi. Te sytuacje, to podbijanie miasta nocą. Ten romans, ten impuls kreujący wspaniałe wydarzenia, uczucie. Te wybory, tak skrajne i tak wspaniale zapisujące się w pamięci.
Nagle... nagle, jakby za pstryknięciem palca zadziałał wehikuł czasu. Nagle minęło 9 lat, dzieci dorastają, problemy się mnożą, czas ucieka na wybieraniu sobie lepszych dróg na jutro. Praca, zarobki. Pytanie: Gdzie w tym wszystkim czas dla nas samych? Dla dbania o swoje idee, o pielęgnowanie swojego wnętrza?
Mija 4ta godzina odkąd oglądnąłem film i wciąż widzę w głowie każdą scenę, przypominam sobie dialogi. Cytaty.
Film jest doskonały. Dosłownie, według mnie można to nazwać arcydziełem.
Jest unikalny. Czas, 9 lat, które mineło w rzeczywistości ma odniesienie na całą fabułę filmu. Na " zycie " Jessesgo i Celine. Film jest według mnie najbardziej ludzki, z filmów które w życiu ogladałem.
Najbardziej uczuciowy, emocjonalny, ciepły i jednocześnie tragiczny... bo aż za dobrze ukazuje uciekający nam czas.
Aż dziw potem wyjść z seansu i obserwować ludzi w mieście, każdy sobie taki obcy. Każdy unikający drugiego, unikający spojrzenia, żyjący w takiej swojej mgiełce nieświadomości... Nieświadomości jak każda chwila jest ulotna.
Bardzo polecam. Jest wspaniały ;)
Pozdrawiam
B.

podpisuję się, mam takie same odczucia. Film świetny.

Hej jak się nazywały dwa poprzednie filmy? Chętnie bym zobaczył zanim obejrzę ten

"Przed wschodem słońca" oraz " Przed zachodem słońca"

dzięki