Jako wielbicielka poprzednich części, miałam wiele odczekiwań od „Przed północą”, nie rozczarowałam się. Świetnie napisane dialogi, za które polubiłam poprzednie części utrzymały poziom. Zupełnie jak wcześniej reżyser przeniósł mnie w świat bohaterów. Mogłam upajać się grecką kulturą, patrząc na grecką willę, morze, słuchając greckiej muzyki i pochłaniając jedzenie oczami. Z poprzednich części pozostał także klimat, konwencja prowadzenia akcji przez rozmowę, wyraźna chemia między bohaterami, piękne miejsca i świetna muzyka tworzące tło. Robię sobie kawę, siadam i czuję się tak jakbym przemieszała się z bohaterami, była obok nich. Reżyser prezentuje prawdziwe problemy w zupełnie zwykły sposób, bo naprawdę ile można oglądać sielankowe, schematyczne romanse, pełne zakłamania. Prostota i szczerość jest tu kluczem do sukcesu. Jest to jeden z niewielu filmów, który kompletnie mnie relaksuje, może dlatego że nie boję się o przyszłość głównych bohaterów, bo są ludźmi z krwi i kości, wiem że sobie poradzą. Postaci są tak dobrze napisane, że czuję jakby byli moimi przyjaciółmi. Pomysł reżysera na wracanie do serii, co jakiś czas jest świetnym pomysłem. Tak jakby spotkało się głównych bohaterów po latach i oni zwierzaliby się z problemów. Aktorzy naturalnie się starzeją, co znowu dodaje realizmu. Gdy skończyłam oglądać poczułam się jakby święta przyszły wcześniej w tym roku, nie byłam świadoma jak bardzo tęskniłam za głównymi bohaterami. Mam do serii niezwykły sentyment i na pewno jeszcze do niej wrócę. Mam też cichą nadzieję, że nie było to ostatnie spotkanie z Celine i Jessem, aczkolwiek jeśli było, to było idealne.