Dla mnie "Przed północą" jest idealnym zwieńczeniem trylogii. Pierwsza połowa filmu dla mnie nudnawa, ale właśnie scena w hotelu - od chęci seksu po wyznanie, że się kogoś już nie kocha - i potem w kawiarni to była perełka. Po tych dialogach brałam stronę zarówno Celine jak i Jessa. Każdy miał swoje racje.

Sądzę, że odbiór całej trylogii zależy od wieku widza. Miałem to szczęście oglądać kolejne części jako rówieśnik bohaterów. Pewnie dlatego zachwyciła mnie każda z części (najmniej - część środkowa, ale to pewnie z uwagi na moje konserwatywne poglądy, niezgodne ze światopoglądem, zwłaszcza Celine). Część pierwsza oglądana po raz pierwszy w dojrzałym wieku może drażnić, bo w tym wieku tego typu przeżycia ma się dawno za sobą. W tym wieku natomiast część trzecia smakuje najbardziej. Owszem drażni mnie bezpretensjonalny stosunek obu stron do seksu, obojętny - do religii, drażni mnie feminizm Celine, mam krytyczny stosunek do rodzin patchworkowych itd. Ale też dostrzegam, że wraz z wiekiem wyzwolenie Celine traci swoją ostrość, problemy pary żyjącej bez ślubu coraz bardziej przypominają "stare dobre małżeństwo", seks odgrywa jeszcze pewną rolę w ich związku, ale przede wszystkim opiera się on na wzajemnej przyjaźni i szacunku. W hotelu z Celine wychodzi "klasyczna baba" ze wszystkimi jej wadami natomiast on oferuje jej to, co najpiękniejsze u mężczyzny: przywiązanie, opiekuńczość, dojrzałą miłość i zrozumienie. Mimo tego całego ich wyzwolenia, nowoczesności i bezpruderyjności, na koniec okazują się staroświecką parą, ze staroświeckimi problemami, której harmonia opiera się na staroświeckich wartościach. Pojawia się także (po raz pierwszy w całej) religia (scena w starej, kamiennej cerkwi). Sądzę, że to jest kierunek, w którym pójdzie część czwarta cyklu. Jeżeli Jesse i Celine mają ocalić swój związek, to będą musieli wrócić do tradycyjnych wartości. Czekam niecierpliwie na kolejne części (wierzę, że będą jeszcze co najmniej dwie). Liczę, że dożyję.