Widzę sporo negatywnych komentarzy na temat tego filmu. Nie brakuje też pozytywnych i z nimi
się zgadzam. "Przed północą" nie ma już tej atmosfery romantyzmu, którą miały poprzednie
części, ale wtedy nasi bohaterowie byli młodsi. W pierwszej części dopiero się poznali, a w
drugiej spotkali się ponownie po 9 latach, tkwiąc w nieudanych związkach i mając w pamięci
swoje pierwsze spotkanie w Wiedniu. Coś między nimi zaiskrzyło i nie zapomnieli o tym. Czy
może być coś bardziej romantycznego i przepełnionego uczuciem niż takie spotkanie po
latach? "Przed północą" to już zupełnie inna bajka. Nasi bohaterowie mają po ok. 40 lat i
dwójkę dzieci i są razem od 9 lat.To, co kiedyś było romantyzmem i powiewem świeżości,
prędzej czy później stało się powtarzalnym zachowaniem. Codzienne problemy zaczynają coraz
bardziej doskwierać bohaterom. Dzieci oznaczają obowiązki i wiele niedospanych nocy. To już
nie jest romantyczna bajka, gdzie można ulec uniesieniu przez kilka godzin, dni lub miesięcy.
To jest życie, w które wkrada się zmęczenie i rutyna. Kłótnie, awantury pozornie o nic. Wiele
takich sytuacji w życiu widziałem. Te wszystkie drobne problemy gdzieś się kumulują, żeby w
końcu eksplodować. Tak już jest. Ale mimo wszystko widać, że między nimi dalej jest jakaś
więź, uczucie, coś wyjątkowego. Coś, co sprawia, że mimo wszystkich problemów chcą być
razem nie tylko z przyzwyczajenia. To jest proza życia. Motylki w brzuszku prędzej czy później się
kończą. Wtedy się okazuje, czy to jest prawdziwa miłość, czy tylko zauroczenie.