Dialogi, jak w całej serii, na wysokim poziomie, meczące jest jednak to, że w tym filmie nie można znaleźć nawet minuty ciszy chyba, nie licząc ostatniego kwadransa, gdzie była może 2 razy. 95% to gadanie, gadanie i gadanie - owszem, interesujące, sprawnie napisane, ale w takim natężeniu wręcz fizycznie męczące. Do tego ich bolesna prawdziwość, życiowość i niekiedy przyziemność, kłótnie, wypalenie, niezrozumienie, wzajemne pretensje, frustracja sprawia, że nie słucha się ich łatwo i przyjemnie. Potęguję to właściwie brak akcji i sceny trwające po kilkanaście minut.

Oczywiście film nie miał być "łatwy i przyjemny", nie każdy też będzie operować milczeniem i niedopowiedzeniem jak Bergman, sam wiedziałem na co idę. Od początku było to kameralne w formule kino oparte na interakcji dwójki bohaterów i ich uczuciach, w którym kluczową rolę pełniły ich rozmowy. I sam pomysł jest ciekawy, film nie wydaje się wymuszony i napisany jako kontynuacja na siłę, wnosi coś nowego, co jest najistotniejsze. Dla mnie gorszy od jedynki, a lepszy od dwójki. Jest przekonywujący, wiarygodny i poruszający i nawet jeśli męczy w trakcie oglądania nie pozostawia rozczarowania na koniec.

Naturalnie, mimo typowych, nawet jeśli momentami burzliwych, problemów z pielęgnowaniem uczucia, życie bohaterów niejednemu może wydać się godne pozazdroszczenia - on jest dobrze zarabiającym, znanym pisarzem, ona również ma dobrze płatną, ambitną i zgodną z zainteresowaniami pracę (nawet jeśli czasem coś w niej ją frustruje i żałuje, że już nie gra na gitarze), mieszkają w Paryżu, a tłem dla ich kłótni są słoneczne greckie wyspy, gdzie zostali zaproszeni. Te same uczuciowe problemy, zarzuty i rozczarowania w typowej rzeczywistości made in Poland miałyby dużo bardziej szare barwy.