Fabuła "Klątwy" bardzo luźno opiera się na książkowej. Brak jest wielkiej miłości, stwór
nie nauczy się mówić, a ślepego człowieka zobaczymy na bardzo krótko. Różnic jest
więcej aniżeli podobieństw więc wymienianie ich mija się z celem. Pierwszy obraz o
baronie przedstawia obsesyjnego człowieka, który nie cofnie się przed niczym by
wypełnić swoje zamierzenia. Przez to naukowiec pozbawiony jest skrupułów.

Ciekawa jest jego relacja względem przyjaciela, Paula. Początkowa przyjaźń zmienia się
we wrogość, widać jednak, że Paul zostaje na długo w zamku ze względu na narzeczoną
Frankensteina, którą chce ochronić. Paradoksalnie, gdyby nie jego próby, nie znalazłaby
się ona w niebezpieczeństwie, a nawet, być może takowe by nie istniało. Co więcej, na
koniec to Paul nie ma skrupułów by zostawić barona skazanego na karę śmierci, mogąc
mu pomóc, i odchodzi z jego żoną, w tym momencie wskazując, iż to ona była cały czas
powodem jego zainteresowania. Ostatecznie, używając różnych subtelnych sposobów
udaje mu się ją zdobyć. W tym kontekście, Paul staje się tak samo, jeśli nie bardziej
negatywną postacią, przez co film nie kończy się happy endem, tylko nieoczekiwanym
zwycięstwem innego, niż tytułowego, zła.

Zdecydowaną wadą produkcji jest niezbyt dobre poukładanie poszczególnych wątków,
co, biorąc pod uwagę krótki czas jej trwania, jest bardzo niekorzystne. Niektóre sceny są
zwyczajnie niepotrzebne, a niektóre motywy odciągają uwagę od głównego wątku.
Wygląd stwora jest za to dość udany, choć włosy nadają mu odrobinę komicznego
wyglądu, momentami odkleja się także część makijażu.

Ostatecznie, "Klątwa Frankensteina" jest dość dobrym i ważnym (dla Hammera) filmem.
Nie jest to z pewnością najlepsza produkcja o baronie, cierpi na częstą przypadłość, jaką
jest niewykorzystanie potencjału, lecz mimo jest to obraz wart uwagi.