W jednej ze scen Rhett Butler obejmuje Scralett O'Harę i mówi "Jesteśmy podobni. Czarne charaktery". W istocie ma rację, bowiem oglądając "Przeminęło z wiatrem" zdałem sobie sprawę jak musi wyglądać życie podłych ludzi. Poznajemy losy dwojga egoistów, których łączy małżeństwo oraz nieszczęśliwa miłość, godna szerszej analizy. Tej jednak nie dokonam. Ocenię samych bohaterów.

Rhett Butler to cwaniaczek. Nie tak groźny jak jego partnerka, ale jednak zadufany w sobie. To osobowość która od czasu do czasu nachodzi refleksja na temat własnego życia, lecz zawsze wraca do stanu poprzedniego. Bohaterskich czynów dokonuje albo z miłości, albo pod wpływem chwili. Jest w stanie więc pomóc Scarlett w ucieczce z płonącego miasta, a później bronić Południa. Zanim robi rachunek sumienia patrzy biernie na całą wojnę oraz jej ofiary. Jest też typem który zwykł kupować sobie zwolenników (w tym żonę), nie lubi gdy ktoś podważa jego decyzję (zabiera córkę do Londynu czy to się komuś podoba, czy nie) oraz bywa agresywny (nie raz, nie dwa groził Scarlett).

Przyjmijmy że Rhetta się zwyczajnie czepiam. Scarlett to tymczasem jedna z największych antybohaterek w historii kina ;) Jest dziewczyną która korzysta ze swojego powodzenia, zabawiając się mężczyznami. Dopiero gdy "ten jedyny" się żeni, zdaje sobie sprawę iż mogła się na nim skupić. Przez cały ten czas próbuje więc rozbić małżeństwo swego wybranka. Nawet jej przyjaźń z żoną Ashley'a upatruję jako coś fałszywego, ot by zdobyć u niego punkty. Przy chorych pracuje bardziej z obowiązku, a gdy nie może na nich patrzeć bo jest zbyt wrażliwa, wtedy po prostu ucieka.

Scarlett wyszła za mąż 3 razy. Nigdy z miłości. Za pierwszym, bo chciała zrobić na złość Ashley'owi, w rzeczywistości robiąc krzywdę jedynie sobie i chłopakowi, którego oszukiwała. Na jej szczęście zginął, przez co mogła się uwikłać w 2 następne związki, dla pieniędzy. Trzeci z Rhettem może i kończy się prawdziwym uczuciem, ale zaczyna jedynie wizją złota i diamentów. Największy żal mam jednak do niej za podebranie wybranka siostry. Nie dlatego iż efektem tego małżeństwa jest śmierć Franka Kennedy'ego. Raczej z powodu zniszczenia życia siostry, która nie tylko patrzyła jak Scarlett czyni ją starą panną, ale również widziała jak jej ukochany dzień w dzień przechadza się z siostrą. Nawet nie wyobrażam sobie cierpienia Suellen, choć dziwnym trafem film bagatelizuje zupełnie jej uczucia.

Najlepsze jest to iż każda tragedia, każdy niedostatek uczy naszych bohaterów. Potrafią oni być kreatywni, szlachetni, odważni. Tylko że zawsze albo za późno, albo na chwilę. Gdy Scarlett w ostatniej scenie mówi: "odzyskam Rhetta, ale jutro", mam dziwne wrażenie iż to odwlekanie działania, a nie postanowienie. Rany jakich narobili sobie kochankowie są już chyba nie do zagojenia. Rhett musiał patrzeć latami jak Scarlett wzdycha do innego. Sam także zaskakiwał swoją biernością, nie potrafiąc porozmawiać z żoną.

Myślę że mogło tak być iż autorka oryginału oraz jej adaptatorzy specjalnie wybrali takie postaci jako bohaterów, by ukazać drogę do odkupienia. Niestety gdy ta podróż trwa latami, przestałem zupełnie wierzyć w ewentualność zmiany.

PS. Mam nadzieję, nie macie mi za złe iż oceniam kto jest dobry, a kto zły, bo wiadomo że w życiu to nie taka prosta sprawa. Jednak film to nie życie. Postaci się nie obrażą, więc ich fani także nie powinni :)