Oboje obawiali się wielu rzeczy. Oboje byli przerażeni ślubem, mimo iż chcieli go wziąć, mimo ich ogromnej miłości do siebie. Zdecydowali, że będą się bali we dwoje. Piękna była dla mnie scena końcowa. Oni przeciwko całemu światu. Razem zawsze łatwiej iść przez świat, dzielić problemy, dziwactwa i nawet własne fobie. Rozumieją siebie nawzajem i to bardzo. Jean-René i Angélique - pewnie każde z nich z osobna miało pragnienie ominąć dzień ślubu i uciec chen daleko... Dlaczego? Bo się zwyczajnie bali. Oboje byli nadwrażliwcami. Piękne jest dla mnie to, że mimo iż każde z osobna miało pragnienie ucieczki - zrobili to razem i wyszło na to, że nie uciekają przed sobą nawzajem, ale przed tłumem, przed tym całym wydarzeniem, przed całym tych chaosem wokół ich osoby, rozgłośnią wokół tego ślubu, obje nie lubili być w centrum uwagi.

Ale przecież byli wśród swojaków z terapii - takich samych ludzi jak oni, zresztą to dzięki tym ludziom w końcu doszło do ślubu. Sorry, ale jak dla mnie, zakończenie jest jednak od czapki. Uciekli, bo wypada w filmie uciec sprzed ołtarza od czasów "Absolwenta" (a może i jeszcze wcześniej) ;)
Pozdrawiam.

Zgadzam się:-)

Tak, film zbyt przesłodzony, zbyt przerysowany, przez co popada w fałszywe tony i nie wykorzystuje olbrzymiego potencjału komediowego (ale również dramatycznego) jaki tkwi w rzeczywistej nieśmiałości, wtórny, bez żadnej głębszej treści. Jednak całkiem miło się ogląda, więc dostanie 6/10 (niezły).

"Przesłodzony" (troszkę!) - dobrze powiedziane - tak - to właśnie ta "bajkowa konwencja". Nie lubię też terminu "nadwrażliwiec" w kontekście zachowania bohaterów - jest jakiś sztuczny, głupkowaty i mało akuratny (może to kwestia tłumaczenia) - po prostu nieśmiali i tyle.
Na 6 jak najbardziej.

To nie nieśmiałość, tylko fobia społeczna. Jeśli wie się cokolwiek o tej przypadłości film nabiera sensu. Moim zdaniem dobrze pokazuje problemy bohaterów, ale w lekkiej i zabawnej konwencji.

Po francusku mówili "timide" - bojaźliwy, lękliwy, nieśmiały. Cokolwiek to było, nagminnie używany w polskiej wersji "nadwrażliwiec" brzmiał wkurzająco.

Dla mnie zakończenie beznadziejne, wielkie rozczarowanie. Przez cały film byłam nim zachwycona, tą subtelnością (amerykańska perwersja już jest nie do zniesienia), tą nieporadnością w miłości głównych bohaterów i tym klimatem. To było takie urocze na swój sposób, urzekli mnie głowni bohaterowie, naprawdę. Ale ta końcowa scena... po co? Ciężko powiedzieć, czy jest szczęśliwe, czy oni będą dalej szczęśliwi? Powinni postanowić, że od tego dnia pójdą razem przez życie, a nie, że będą razem przed życiem uciekać...

Bohaterzy bardzo fajnie pomyślani. Zagrani przez świetnych aktorów. Tylko... odczułem, że bardziej ciekawA dla mnie była ich walka z konwencją filmu i odczarowaniem tej banalnej, przewidywalnej, naciąganej do granic możliwości historii. Ostatecznie jednak ponieśli porażkę i uciekli.

Nie byłam zdziwiona zakończeniem, podczas ucieczki bardziej przeszkadzała mi typowa amerykańska muzyka, która nie pasowała do filmu i zepsuła klimat. Sprawdziłaby się w amerykańskiej wersji filmu, ale nie tu.

Zgrabne podsumowanie plusów i minusów. Masz też rację co do "nadwrażliwca" (jak będzie po kobiecemu, drogie panie?) - byli po prostu chorobliwie nieśmiali. Przysłówek można sobie darować.