Moja znajomość twórczości Kazimierza Przerwy-Tetmajera ogranicza się do kilku wierszy wyrażających zachwyt nad tatrzańską przyrodą. Ze znajomością życia poety jest jeszce gorzej. Nie wiem na ile film Koprowicza jest autentyczny, ale obraz życia Tetmajera, jaki się z niego wyłania jest raczej ponury. Ciągłe romanse i skandale, artystyczne zagubienie i nieustanne dążenie do spełnienia czynią poetę przegranym. Nie zmienia tego nawet syn ( ze związku poety ze statystką teatralną ), który wiesza się niemal na oczach ojca, pognąbiając go i pozostawiając bez żadnych złudzeń. Film nie odbiega od schematów, jakimi posługuje się kino biograficzne. Im więcej wstrząsu, im więcej ciemnych stron psychiki głównego bohatera, tym lepiej i ciekawiej, zdaje się myśleć reżyser. Owszem jest tu dramat jednostki, ale trudno jej współczuć, bo to ona sama podąża ku samozniszczeniu. I nie pomogą nawet ostrzeżenia "kolegów po fachu" ( choroba Wyspiańskiego ). Widocznie taka jest cena za sławę...