Też poległam. Nie jesteś sama. Oglądałam na festiwalu Nowe Horyzonty i wyszłam z seansu mocno skonfundowana. A jeszcze bardziej, gdy ten film wygrał.

Filmowy postmodernizm, czyli zabawa formą, treścią i konwencją. Powrót do lat 60., 50., a chwilami wręcz do przedwojnia: obraz 4:3, biało-czarne zdjęcia, porysowane i źle naświetlone, plus temat jak wyjęty wprost z angielskiego kina społecznego sprzed pół wieku. Kadrowanie i montaż – te wszystkie zbliżenia na zaciśniętą pięść, pół twarzy, buty, resztki jedzenia – kojarzą się z wczesnym Polańskim (Matnia, Rozbijemy zabawę) i Bunuelem (tu homar, tam skorpion...), choć to na pewno nie jedyne tropy. Do tego narracja, którą nazwałbym kubistyczną, bo pokazuje wydarzenia jakby równocześnie z kilku punktów widzenia: tuż przed, w trakcie i tuż po (np. scena aresztowania dziewczyny). Jak dla mnie, dowcipne i przewrotne, choć drugi raz już pewnie nie obejrzę.

Jęśli powyższe dzieło byłoby określone jako etiuda filmowa to OK. Jednak nie był to krótki utwór filmowy.

I bardzo dobrze, że nie był. Niesamowite doświadczenie kinowe.