W pierwszej części Witek wykorzystuje swój potencjał do działalności politycznej, nie kierując się przy tym zasadami moralnymi. Jest zdolnym karierowiczem. Wartościowi ludzie odsuwają się od niego, a partia przestała być dla niego tym czym wcześniej, na pewno nie jest szczęśliwy.

W drugiej przypadek sprawia, że staje po drugiej stronie prlowskiej barykady. Nie musi już mieć wyrzutów sumienia za to co robi. Jednak pech lub nierozwaga wpływają na to, że nie zdążył na rewolucję. Myślę, że ta część mimo wszystko najlepiej się dla niego kończy. Choć znów przegrywa na jednym froncie, to nie spalił za sobą mostów, nie musi się wstydzić za to co robił (zakładając, że oczyści się z zarzutu). Po nieudanej przygodzie może wrócić na uczelnię.

Dla mnie zdecydowanie najlepsza jest ostatnia część, w której główny bohater odzyskuje pierwotne powołanie, czyli kieruje się w życiu swoją pasją i altruizmem, zostaje lekarzem. Stawia na naukę i nie wikła się w politykę, jest ponad to i sądzę, że to jego najlepszy wybór. Poświęca się pomaganiu ludziom w najbardziej oczywisty i bezpośredni sposób, a przy tym jest szczęśliwy w życiu zawodowym i prywatnym, choć po tym, że wyjeżdża widać, że ważniejsze jest dla niego to pierwsze. Pech kończy jednak wszystko.

Myślę, że gdyby nie tak fatalny koniec ostatniej części nikt nie miałby wątpliwości co do drogi, którą wybrał Witek Długosz i dlatego, jakby dla równowagi między tymi wyborami, tak zakończyła się ta część.

Pewnie nie będę oryginalny, ale zdecydowanie trzecia część. Jest najlepsza, i zdecydowanie obrazuje dwie poprzednie części. Jednak trzeba stanąć po którejś stronie choćby była to najgorsza decyzja w życiu ;)

"nie kierując się przy tym zasadami moralnymi."

Nie uważnie kolego chyba oglądałeś pierwszą część. Ależ oczywiście, że kierował się kodeksem moralnym! Był młody, chciał poznawać życie, wciągnął się w ideały Marksizmu. Miał jednak zawsze wątpliwości, przyjmował to z dystansem. Nie był zwykłym karierowiczem, jak to napisałeś. Był za inteligenty, aby bezgranicznie poświęcić się partii. Chociażby obrazuje to scena kiedy rozmawia przez telefon z jednym ze sztabowców i krzyczy " Ale oni mają rację"!