(...) Film nie jest rozbudowany fabularnie, ale Keating wie, jak mamić bogactwem plastycznym. Wizualnie nęcą w „Psychopaths” harmonia i szyk. To projekt niskobudżetowy, ale umiejętnie wykorzystujący swój skromny kapitał. Ujrzymy w nim perfekcyjnie wykadrowane ujęcia sponad głowy, precyzję w operowaniu światłem i barwą, a także elegancko skomponowane mastershoty (np. w scenie motelowej). Ciekawie prezentują się sekwencje dzielące ekran na pół – wyraźnie zapożyczone z arcydzieł Briana De Palmy. Nasycona kolorystyka filmu przywodzi na myśl kryminał Paula Schradera, „Dwa światy” (1979).

„Psychopaths” jest filmem narracyjnie wybrakowanym, z ubogo rozpisanymi postaciami, ale jego psychodeliczna forma i biegłość techniczna łatają te ubytki. Ocenę końcową podnosi między innymi efektywny montaż autorstwa Valerie Krulfeifer, która pracowała już nad poprzednimi obrazami reżysera („Darling”, „Carnage Park”). Mam nadzieję, że Krulfeifer długo pozostanie dla Keatinga muzą.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath