Adaptacja książki Bloocha, doskonale przeniesiona na ekran przez mistrza budowania napięcia i grozy Alfreda Hitchcocka. Co było lepsze? To naprawdę ciężko powiedzieć. Jeśli chodzi o scenę prysznicową to zdecydowanie wygrywa książka, gdyż tam wygląda to wszystko o wiele bardziiej brutalnie. Ciało Marion zostaje dosłownie smasakrowane. Traci głowę i chyba coś jeszcze, już nie pamiętam co. Kapinę wypełnia pełno czerwono-bordowej krwi. Dlatego książka lepiej moim zdaniem pokazuje zamianę czegoś co zazwyczaj kojarzy się z chwilę rozkoszy i odprężenia w coś co kojarzy się z chwilą bólu i utraty życia.
Z drugiej strony jednak jeśli chodzi o kulminacyjną scenę, kiedy to Lila odnajduje ciało matki Normana, lepszy jest film. W książce znajduje ją jako martwą staruszkę leżącą w łóżku, opis wyrazu twarzy z ochydnym grymsem. Od razu możemy się domyślać, że jest martwa, a siostrę Marion od razu wita rozczarowanie. W filmie widzimy ją siedzącą na krześle tyłem do Lili, nie wiemy czy żyje czy nie. Kiedy dotyka krzesła, obraca się ukazującstare, zaschnięte zwłoki z których pozostał prawie sam szkielet. Nagłe zaskoczenie, przeraźliwy pisk bohaterki, i do tego ta muzyka przy udaremnionej kolejnej próbie zabójstwa przez Bates''a. Genialny finał. Zresztą co tu opisywać, już właśnie sama muzyka, ostro zwłaszcza grająca przy najbardziej zaskakujących momentach, nadaje filmowi perfekcyjny klimat i dostarcza widzowi atmosferę strachu. Niezależnie już czy film był by kolorowy czy czarno-biały. Dość dobrzy dobrani aktorzy, sceniariusz jak najbardziej w normie. Nie pamiętam za bardzo więcej różnic między filmem, a literaturą gdyż czytałem to wszystko już jakiś czas temu. W każdym bądź razie reżyser przedstawił to co najważniejsze. Czyli, próba ucieczki z pieniędzmi, nadzieja na rozpoczęcie nowego i lepszego życia, chęć przenocowania i odpoczynku oraz nagłe znalezienie śmierci w czymś co budzić może jedynie przyjemnie skojarzenie. Także takie żeczy jak to że możemy współczuć Normanowi złego charakteru jego matki i z ogromnym zaskoczeniem dowiadujemy się w końcu, że to on był właśnie zły, a sama jego mama już od dawna martwa. W nagły sposób ten niewinny, sympatyczny człowiek zamienia się w naszej świadomości w groźnego psychopatę. Jednym słowem Alfred umieścił tu wszystko co najważniejsze. Nie to co Kubrick w ,,Lśnieniu", który przez doskonale dobranych aktorów i fantastyczną muzykę stworzył genialną atmosferę, ale przez wiele cięż i zmian w śród których większości były kiepskie osłabił uczucia psychiczne bohaterów zmieszanych z klaustrofobicznym klimatem. Nie wiem czy dobrze robię porównując te dwa filmy, ale w każdym bądź razie Hitchcock nie zrobił na pewno z filmu wody przy książce. I jeszcze ten dodatkowy moment w filmie, kiedy ten policjant śledzi pannę Crane. Możemy mież przeczucie, że już ją zaaresztuje lub uratuje ją śledząc jeszcze do samego motelu i tam przyłapie Bates''a. To wielki plus!
A tak przy okazji. Czy czytał ktoś z was drugą część książki? Zastanawiam się czy ma ona też ekranizację bo moim zdaniem dwójka była świetna. Wiem, że film też ma swoją kontynuację, ale nie wiem czy też odnosi się do książki. Mam nadzieję, że tak.
Polecam gorąco oglądnięcie tego filmu jak i przeczytanie książki według której owy mistrz Alfred zrobił to perfekcyjne arcydzieło.