Wróciłem do Pulp Fiction po prawie 10 latach. Szczerze mówiąc myślałem, że film zestarzał się źle, a wiele nowatorskich na tamte czasy zagrywek straci swoją moc, bo przez lata były wielokrotnie powtarzane w innych filmach.

Pomyliłem się, film nadal ma swoją magię i dawną świeżość. Najgłupsze sceny o niczym ogląda się z wypiekami, zainteresowaniem i napięciem. Dialogi wciągają swoją lekką i przewrotną formułą. Film ma wszystko co dobre w kinie: obsadę, grę aktorską, ciekawą budowę scen, teksty, dialogi i kultową muzykę. Film tworzy swoją własną unikalną konwencję, w którą łatwo wciąga i zręcznie się w niej porusza. Czuć w nim dobrą zabawę, zabawę kinem, zabawę z widzem. Jest w nim jakaś młodzieńcza szczerość i bezpretensjonalność, brak niepotrzebnych kalkulacji - po prostu wizja reżysera.

Poczułem potrzebę, żeby to napisać, bo kino ostatnich lat często mnie zawodzi. Nie umiem się wciągnąć, często odbieram filmy jako infantylne, wykreowane by bawić fanów gier komputerowych, odrysowane od linijki producenta, po to by w pierwszym tygodniu od premiery zrobić odpowiednie zyski.

Filmy takie jak Big Lebowski czy Pulp Fiction mają w sobie coś co bardzo do mnie trafia. Wiele osiągają naprawdę prostymi zagrywkami. Pokazują jaka siła tkwi w pomysłowości, kreacji bohaterów, groteskowych zabawach pewną przyziemnością. Reżyser bez zadęcia i z pasją robi po prostu kino dla ludzi - ludzi z pewną fantazją, poczuciem humoru, ludzi, którzy potrafią wrzucić na luz i dołączyć do zabawy jaką autor tu zaproponował.

Czasem, nie bez racji, krytykujący mówią, że film jest o niczym. W zasadzie to prawda (trochę podobnie jak z wyżej wspomnianym Big Lebowskim), ale skoro jest o niczym to czemu człowiek czuje, że takie kino ma mu więcej do zaoferowania niż niejeden film, który jest o czymś?

Ciekaw jestem co powiedzą inni, którzy po wielu latach ponownie trafili na ten film.