Wczoraj obejrzałem film - piękny film , siedziałem jak zaczarowany , chłonąc każdy obraz - każdy dźwięk. Wydawałoby się , że jest to szablonowy schemat - wyświchtany przez wielkie studia filmowe - wewnętrzna walka - serce , czy emocje?
Dostałem obraz kobiety , która całe swoje dorosłe życie poświęciła " byciu usłużną" mężowi i synom. Obraz jakich wiele - wychowana w konserwatywnej rodzienie kobieta , która ma być żoną , kochanką , przyjaciółką i pomocą domową . Obraz , który tak często obserwujemy dookoła siebie ... Kobieta bez uzewnętrznionych marzeń , pogodzona ( być może ) ze swoim życiem , ale przez mały impuls jakim jest prezent od bliskich , wyzwala w sobie uśpione marzenia , pragnienia . Mimo , że jestem facetem , poczułem przez tą chwilę kiedy patrzałem na jej rozterki wielką empatię. Jestem pewien , że wielu z nas czuje czasami tą stagnację , to uczucie kiedy zdajemy sobie sprawę , że nasze życie stało się przewidywalną układanką , którą układając , scalamy kolejne etapy życia . Nie chciałbym zdradzać zakończenia , dla tych którzy nie oglądali filmu, nadmienić tylko bym chciał , że scena kończąca widowisko , sprawiła , że jeszcze przez chwilę siedziałem zadumany. Utwór " Horizons" na długo został w pamięci , sprawiając , że jeszcze przez jakiś czas zastanawiałem się nad finalnym wyborem głównej bohaterki.