W okresie kolonizacji i sztucznie wywołanej klęski głodu w latach 30. XX wieku w kazachskiej ASRR grabarz Isatai ładuje ciała na wózek i transportuje je do zbiorowej mogiły - ogromnej, ziejącej dziury w ziemi. Każdego dnia zwozi nowe ciała mężczyzn, kobiet i dzieci. Licząc na uzyskanie pomocy z Sarkanu, przywódca wioski wysyła tam grabarza z wiadomością. Isatai zabiera ze sobą w drogę młodszego brata, by zadbać o jego bezpieczeństwo.