Chociaż rzecz ma miejsce w latach 50. XX wieku w Stanach Zjednoczonych, można powiedzieć, że niewiele od tego czasu się zmieniło na świecie. Ludzie szybko zapominają oszustwa, które widzą na ekranach swoich telewizorów - niezależnie czy mowa jest tu o rozrywkowym teleturnieju, czy o polityce. Okazuje się, że to dwie strony tej samej monety, co idealnie pokazuje końcowa scena filmu. Przecież to wszystko dzieje się dla ludzkiej uciechy, więc skąd ta nagła powaga? "Nie jesteśmy zbrodniarzami. Pracujemy w show biznesie'.
Film ogląda się niczym pierwszorzędny kryminał śledczy. Poszczególne sceny, dialogi, a nawet spojrzenia bohaterów potęgują napięcie. Postać czarującego dziedzica szlachetnego nazwiska, inteligentnego, ale uprzywilejowanego Charliego jest niezwykle urokliwa i łatwo go polubić. Oszukuje, chociaż jako bogaty syn pisarza, który na nic w życiu nie musiał pracować, zdaje się, że ma już wszystko. A jednak pokusa staje się zbyt duża. Kto by tego nie zrobił? - wciąż pytają uczestnicy teleturnieju, którzy dali wmanewrować się w bezduszną grę producentów show. Ustawione emocje lepiej się sprzedają, a dzięki obserwowaniu reakcji widzów, osoby odpowiedzialne za teleturniej wiedzą kiedy puścić nowego faworyta Ameryki kantem.
Charles do ostatniego momentu nie zamierza się przyznać, ale rozmowa z Goodwinem uświadamia mu, że może oszukać cały naród, ale są takie osoby w życiu każdego, których okłamywać się nie chce. Czuje się wtedy wstyd albo też zwykłą chęć wyspowiadania się ze swoich trosk. Taką osobą dla Van Dorena był jego ojciec, który wspierał go do samego końca. Nawet Stempel, który wydawał się przez cały ten czas nienawidzić i zazdrościć Charliemu, widząc go zupełnie upokorzonego, odczuwa wobec niego współczucie, orientując się, że w gruncie rzeczy obaj też zostali oszukani. No bo w końcu, kto jest tym złym? Uczestnicy teleturnieju, którzy pokusili się o łatwy zarobek? "Kto by tego nie zrobił?" - znowu pada pytanie. Goodwin podkreśla swoimi słowami degenerację telewizji oraz fakt tego, że zamiast złapać ludzi rzeczywiście odpowiedzialnych za wszystkie te oszustwa, za błędy płacą w gruncie rzeczy szarzy obywatele, ludzie tacy jak my, którzy w latach, gdy telewizja była rzeczywiście CZYMŚ dali się omamić wizji bogactwa, podziwu i popularności.
Świetny kawał kina.