"- Byłem...
- Nieważne!
- Będę...
- Nieważne!
- Jestem... Ważne?"

Do napisania tych kilku poniższych słów skłoniły mnie liczne wypowiedzi zarzucające filmowi Skolimowskiego brak jakiejkolwiek logiki. Nie mam zamiaru bronić wartości, jakie ten obraz prezentuje, bo ocena należy do każdego z osobna. Nie mogę jednak znieść tych bezpodstawnych ataków. Spróbuje przedstawić garść moich przemyśleń na temat tego filmu.

JEŻELI NIE WIDZIAŁEŚ FILMU - NIE CZYTAJ!!!:)

Każdy młody człowiek pragnie wyrazić własne przekonania, idee. To naturalne. Środki do tego wiodące mogą być najrozmaitsze. Sztuka jest z nich chyba jednym z najbardziej wyrazistych. Tak też było z Jerzym Skolimowskim, młodym reżyserem, który znalazł się niezależnie od jego woli w rzeczywistości okresu polski ludowej. Postanowił jednak kręcić filmy, by w ten sposób reprezentować własne poglądy i dzielić je z innymi. Nie mam zamiaru oceniać tych czasów, a jedynie zaznaczyć obecność instytucji cenzora, który bezlitośnie niszczył, niejednokrotnie jeszcze w zalążku pomysły wielu twórców. O tym mówi pierwsza część filmu stworzona na początku lat osiemdziesiątych, będąca preambułą i jednocześnie kontynuacją właściwej, nakręconej w latach 60-tych i poddanej cenzurze części. Opatrzona komentarzem reżysera pierwsza odsłona ukazuje spustoszenie, jakie ówczesny system wyrządził młodemu pokoleniu.

Przejdźmy jednak do właściwej części. Będzie to jedynie garść interpretacji, a to ze względu na fakt iż obraz „Ręce do góry” jest skrajnie subiektywny, dwuznaczny i zawiera cały szereg symboli, które można odczytywać na swój własny sposób i za każdym razem odkrywając nowe powiązania między jej składowymi. Wszystkie te elementy utrudniają całościową analizę filmu. Za każdym razem oglądając go ponownie odkrywałem nowe elementy układanki, często patrząc na daną scenę z innej perspektywy. I to jeden z największych atutów tego autorskiego dzieła.
Oto niektóre z moich interpretacji:

Pociąg, do którego wchodzą bohaterowie symbolizuje właściwe, dorosłe, odpowiedzialne życie zmierzające nieubłaganie do końcowej stacji.

Gips na ciele Kobieli utworzony przez pozostałych symbolizuje ówczesny system, zniewolenie, dobrowolne poddanie się. Jednocześnie system ten utworzyli oni sami. Oni są za to odpowiedzialni.

Tabletki „prawdy” podawane przez dziewczynę z takim namaszczeniem jak eucharystię. Prawda miała odkupić ich winy.

W filmie zastosowane zostały retrospekcje. Scena „wylepiania” wizerunku Stalina jest kolejnym odwołaniem do odpowiedzialności za ówczesny stan rzeczy. Jego dwie pary oczu świadczą o jego wynaturzeniu, ale również o permanentnej inwigilacji społeczeństwa.

Z tą sceną wiąże się kolejna, będąca również wspomnieniem bohaterów, a mianowicie przesłuchanie przez sąd koleżeński w sprawie błędu popełnionego podczas tejże pracy. Mistrzowsko zrealizowana, będąca znakomitą grą słów i niedopowiedzeń. Młodzi ZMP-owcy nie byli obojętni i podjęli się próby tworzenia i uczestnictwa w tej rzeczywistości. Biorą za to pełną odpowiedzialność.

W pewnym momencie następuje znacząca scena, gdy w wagonie bohaterowie szukają noża, by uwolnić swego przyjaciela z ww. „gipsu”. Podczas rozcinania następuje wstrząs wagonu (życia).

Oczywiście to tylko kropla w morzu całego szeregu scen, w których interpretacji można się zatopić. Serdecznie zapraszam do włączenia się do dyskusji. Może pomoże mi to znaleźć odpowiedzi na jeszcze wiele znaków zapytania.