Udany melanż europejskiego kina spod znaku duńskiej Dogmy z amerykańskim kinem niezależnym. Z tego pierwszego wywodzi się tu charakterystyczny (realistyczny) sposób obrazowania, a w pewnym stopniu również tematyka przywodząca na myśl chociażby 'Festen' (w pewnym stopniu, bo to jednak bardzo uniwersalne); z tego drugiego - uwidaczniające się w drugiej części filmu, dążenie do nieefektowności, umiaru, będącego oczywistym przeciwieństwem z definicji efektownego amerykańskiego kina zależnego. Dzięki czemu, mimo że tu również punktem zapalnym dla dramatycznej fabuły jest nieodzowne dla Dogmy tragiczne/traumatyczne wydarzenie, zdecydowanie mniej w 'Rachel Getting Married' przesady, również emocjonalnego szantażu niż u von Triera czy Vintenberga.

'Rachel Getting Married' to wciąż nieczęsty, a przez to cenny przykład "rodzinnego" filmu, który niesie w sobie coś pocieszającego rezygnując przy tym z jednoznacznie optymistycznego finału. Dramat bohaterów nie zakończy się wraz z pojawieniem się napisów końcowych, a osiągnięte porozumienie będzie mocno nie pełne. Ale coś tam będzie. Te coś tam - musi wystarczyć.