Tak, niestety. Ocenianie filmu nierozrywkowego według rozrywkowych kryteriach niepotrzebnie obniża "ocenę" filmu. Świetnym przykładem jest właśnie Rachej Getting Married. Film JEST rewelacyjny, ale to dramat, a nie piątkowe kino akcji, więc owszem, dla fanów wspomnianego może być historia nudną. Wydaje mi się jednak, że znający gatunek powinni dostrzegają nie tylko, co oczywiste, świetne kreacje aktorskie, ale również bardzo dobry scenariusz i reżyserię, która świetnie wykorzystała wszystkie atrybuty tego, co napisane. Muzyka nie pozostaje w tyle. Tworzy właściwie osobny wątek. Pomyśleć ile jest filmów o muzyce, które naprawdę dają ją "poczuć"? a ile jest filmów o muzyce ewentualnie na drugim planie, które są na tyle dobrze zrealizowane, że poza przekonaniem widza do historii, zmuszają go do całkowitego muzyką zafascynowania... przez chwilę. Niewiele takich obrazów przewija się przez kina. Jest to pewne mistrzostwo. "Polipłaszczyznowość" interakcji z widzem. Film to nie tylko opowieść o przemianie bohatera, ale skomplikowana kombinacja różnorodnych środków inscenizacyjnych stanowiących o tym czy, to co oglądamy jest dobre czy nie.
Moim zdaniem, nie można oceniać filmu tylko po tym czy mi się podobał czy nie. Na tym właśnie polega kio gatunkowe. Na różnorodności, w związku z czym kryteria ocen są także nieco odmienne?