Ciekawie interpretujesz sceny z wesela. W moim odczuciu one nic nie wnosiły, ale moze się pomyliłem i rzeczywiście mogły wynikać z checi zdemaskowania american dream. Może muszę film powtórzyć - do tej pory jest to dla mnie dobry dramat psychologiczny, bez demaskatorskich aspiracji.

A "Happiness" Solondza to film, który mnie, szczerze mówiąc, zniesmaczył. Jako oparty na moim zdaniem fałszywej i mocno naciąganej definicji szczęścia jako gry o sumie zerowej (szczęście jednego, najczęściej tozsame z orgazmem, równało się nieszczęściu drugiego, przykładowo gwałconego, albo siekanego na plastry, a później wkładanego do lodówki). :)
Sam Mendes tak, jest niezły, ale wciąż "RGM" pozostaje dla mnie innym rodzajem kina. Ot, taka po prostu smutna historia rodziny/czarnej owcy.

Anne Hathaway zagrała dobrą rolę i bardzo bm się cieszył, gdyby po tym filmie zaczęła grać na poważnie, już nie w filmach przypominających foto-story dla nastolatków ("DWP"). DeWitt na drugim planie zagrała swoją drogą równie dobrze.

„W moim odczuciu one nic nie wnosiły, ale moze się pomyliłem i rzeczywiście mogły wynikać z checi zdemaskowania american dream.”

Wesele w tym filmie jest swoistym spoiwem, które przez chwilę łączy rozbitą rodzinę. Generuje uśmiech, szczęście, radość, jak i gorycz, wyrzucanie na światło dzienne brudów itp. ale jakby nie patrzeć zespala wszystkich członków. Może nie to do końca chęć demaskowania american dream, jak to wcześniej określiłem, a raczej stwarzanie jego pozorów, budowanie fałszywej fasady na okoliczność pięknej ceremonii…


”A "Happiness" Solondza to film, który mnie, szczerze mówiąc, zniesmaczył”

Mnie osobiście filmy Solonzda najpierw zniesmaczają, a po chwili niesmak przeradza się w zachwyt. Uwielbiam tego twórcę, bo nie próbuje nigdy przemycać taniego pocieszenia w swych filmach. On zawsze wywraca wszystko do góry nogami, a punktowanie ułomności amerykańskiego szczęścia jest brnięciem pod prąd…


”Sam Mendes tak, jest niezły, ale wciąż "RGM" pozostaje dla mnie innym rodzajem kina.”

Ja bym powiedział, że RGM to kino ubrane w nieco innych ciuch, ale wciąż obracające się wokół tego samego zagadnienia…


”Anne Hathaway zagrała dobrą rolę i bardzo bm się cieszył, gdyby po tym filmie zaczęła grać na poważnie”

Ja rozumiem też, że aktor musi zarabiać, ale musi też rozsądnie planować swą przyszłość i przynajmniej na 3 filmy dla mas zagrać w jednym kameralnym, bo pewnego dni może obudzić się z ręką w nocniku. Zresztą wystarczy poczytać opinie na zagranicznych, czy polskich forach, gdzie niektórzy mają za złe, że w głównej roli gra aktorka od komedii. A to świadczy tylko o tym, że widzowie mają już ukształtowany jej wizerunek. A to kiepska sprawa dla aktora…

"""Wesele w tym filmie jest swoistym spoiwem, które przez chwilę łączy rozbitą rodzinę. Generuje uśmiech, szczęście, radość, jak i gorycz, wyrzucanie na światło dzienne brudów itp. ale jakby nie patrzeć zespala wszystkich członków. Może nie to do końca chęć demaskowania american dream, jak to wcześniej określiłem, a raczej stwarzanie jego pozorów, budowanie fałszywej fasady na okoliczność pięknej ceremonii"""

Nie wiem, dla mnie było paru roztańczonych ciekawie wyglądajacych freaków, jesli rodzinka, to zupełnie nietypowa, ciekawa muzyczka i niewiele to wnosiło, ale zresztą co ja tam wiem.

"""Mnie osobiście filmy Solonzda najpierw zniesmaczają, a po chwili niesmak przeradza się w zachwyt. Uwielbiam tego twórcę, bo nie próbuje nigdy przemycać taniego pocieszenia w swych filmach. On zawsze wywraca wszystko do góry nogami, a punktowanie ułomności amerykańskiego szczęścia jest brnięciem pod prąd…"""

Pewnie, że punktuje i nie pociesza, ale ta definicja "szczęścia" jakoś nieszczególnie mnie przekonała. Fajnie też w "american dream" przycelował Alexander Payne w "About Schmidt"...

"""Zresztą wystarczy poczytać opinie na zagranicznych, czy polskich forach, gdzie niektórzy mają za złe, że w głównej roli gra aktorka od komedii. A to świadczy tylko o tym, że widzowie mają już ukształtowany jej wizerunek. A to kiepska sprawa dla aktora…"""

Mnie się Hathaway w "RGM" podobała. W ogóle ma taką cudowną właściwość w sobie, że lubie na nią patrzeć w każdej roli. ;) Co do jej ról, nie mam ukształtowanego jakiegoś okreslonego wizerunku. W ogóle, w stosunku do niewielu aktorów takie niezmienne wyobrażenie posiadam. Może wobec Schwartzeneggera, Stallone'a, nie wiem Bruca Lee, Stevena Segala, Chucka Norrisa... Te osoby by mi z pewnoscia przeszkadzały w dramacie psychologicznym. Reszta juz niekoniecznie ;)

Ja bym powiedział, że ten film nie jest o american dream, a bardziej o tym jak tragedia rodzinna wpływa na rodzinę, jak jej poszczególni członkowie starają sobie z nią radzić oraz czy jest w ogóle możliwy powrót do normalnego życia po pewnych wydarzeniach. Od tej strony film spisuje się świetnie.

„Ja bym powiedział, że ten film nie jest o american dream, a bardziej o tym jak tragedia rodzinna wpływa na rodzinę, jak jej poszczególni członkowie starają sobie z nią radzić oraz czy jest w ogóle możliwy powrót do normalnego życia po pewnych wydarzeniach.”

To także, a jakże :)
Podobała mi się w tym filmie inna scena – ta w której ojciec dopatrzył się talerza nieżyjącego synka – nastrój pryska jak banka mydlana, ojciec usuwa się w cień, a Kym siada samotnie przy stole. Oboje cierpią, ale każdy osobno. Smutne…

PS. Kurcze, źle oceniłem ten film, dopiero teraz dostrzegam, że było tam naprawdę kilka rewelacyjnych scen. Gwiazdka plus !! :)

Cóż, nie zgadzam się zarówno z twoją oceną (nawet tą podniesioną o jedną gwiazdkę ;)), ani z twierdzeniem, jakoby film rozprawiał się z jakimś mitem, z modelem "amerykańskiej" rodziny czy "american dream".
Demme obserwuje tu po prostu rodzinę jako taką i relacje (trudne - z oczywistych powodów) w niej panujące. I uważam, że kreśli ten portret z dużym wyczuciem i zrozumieniem swoich bohaterów, wykazując się umiejętnością obserwacji godną najlepszego dokumentalisty. Nawet jeśli zdarzają się tu słabsze momenty, to film broni się emocjonalną i psychologiczną prawdą.

Interesujące jest to, co piszesz o scenach wesela, które mnie sprawiły trochę problemu podczas seansu. Z jednej strony to celebrowanie zabawy wyglądało mi na trochę wymuszoną próbę pokrzepienia, że teraz już jakoś się to wszystko ułoży, ale z drugiej zachowanie Kym na samej imprezie, czy sceny tuż po niej (wspomniane ulotnienie się tego nastroju rodzinnej jedności, brak pożegnania i pojednania się z matką, ciche wymknięcie się z domu) skutecznie takiej pokrzepiającej wymowie przeczą.
I teraz rzeczywiście myślę, że ta kolorowa, roztańczona i rozśpiewana rodzinka to taki obraz wykreowany na potrzeby tej uroczystości. To manifestowanie radości jest tu aż sztuczne. Gdy opadają emocje, powraca trudna codzienność i zmagania z bolesną przeszłością. Wszystko wskazuje na to, że do prawdziwego odbudowania rodzinnych więzi jeszcze daleka droga.
Tak więc dzięki za zwrócenie na to uwagi :)

A ogólnie, jak mówiłem, naprawdę dobry i wartościowy film, momentami autentycznie poruszający, urzekający realizmem i powalający doskonałym aktorstwem - Anne Hathaway zaskoczyła mnie totalnie tak dojrzałą kreacją, ale oklaski należą się także odtwórcom ról Rachel i ojca.

Ocena - 8/10

Nadal będę się upierał, że film w jakimś stopniu rozlicza się z american dream i jego otoczką uporządkowanego otoczenia, które w obliczu tragedii jednoczy się i próbuje odbudować zerwane więzi, głownie pod publiczkę - stąd to porównanie, bo przecież nie mamy tu do czynienia z prawdziwym katharsis, ale z fałszem kreowanym pod szczęśliwy obrazek, który pozostanie na zdjęciach. A, że nie jest to robione z takim natężeniem jak w kinie Mendesa, czy Solonzda, to fakt, po prostu akcenty są nieco inaczej poprzesuwane...

"Wszystko wskazuje na to, że do prawdziwego odbudowania rodzinnych więzi jeszcze daleka droga."

A ja ten pesymizm odczytam jeszcze dalej. Nie ma w ogóle szans na odbudowanie tych więzi. W każdym bądź razie, dopóki, dopóty każdy będzie usuwał się w kąt, tak jak to widzimy w filmie. Niby wszyscy zasiedli przy tym samy stole, ale każdy osobno. Pojednanie więc nastąpić nie może...

W jakimś stopniu może rzeczywiście, choć moim zdaniem ważniejszy jest tu ten wymiar ludzki, osobisty i ukazanie relacji między członkami rodziny - między ojcem/matką a córką, między siostrami itd. Myślę, że ta opowieść mogłaby równie dobrze zostać umiejscowiona w wielu innych rodzinach, żyjących w wielu różnych miejscach na globie i wówczas pokusa jakiejś społecznej krytyki, która być może się tu pojawia, nie miałby racji bytu. I nic by taka opowiesć nie straciła, bo film Demme jest najlepszy w tych momentach, kiedy wydobywa na wierzch uczucia i emocje, kiedy rozdrapuje rany rodzinnej tragedii, kiedy do żywego dotyka najczulszych miejsc w duszach swoich bohaterów.

Nie twierdzę, że przy tym wszystkim nie ukazuje też pewnej obłudy - rzeczywiście jest tu ten obraz sztucznej sielanki, wykreowany na potrzeby wesela, ale w moim odczuciu Demme bardziej od piętnowania tego zjawiska woli przyglądać się temu, co dzieje się za tą iluzją szczęścia i porządku. I stara się zrozumieć swoich bohaterów, poddaje ich swoistej terapii i szuka możliwości pojednania. Bo wydaje mi się, że ono jednak może nastąpić. Utwierdza mnie w tym scena, w której Kym wraca do domu po wypadku samochodowym i Rachel mimo wszystkiego, co nawrzucały sobie poprzedniego wieczoru, zajmuje się nią - myje, ubiera. Cała ta gorycz, złość, wzajemne pretensje - to przestaje nagle mieć znaczenie. Ten wyraz siostrzanej miłości jest szczery i być może stanowi jakiś promyk nadziei na przyszłe pojednanie Kym z rodziną. A przynajmniej chcę w to wierzyć.

PS. Tak czytam twoje naprawdę ciekawe spostrzeżenia na temat tego filmu i za nic nie idą mi one w parze z tym, że oceniłeś go mimo wszystko tak słabo. Z tego co piszesz możnaby wywnioskować, że to naprawdę wartościowy i interesujacy obraz. Skąd więc ten niedosyt?

Pozdrawiam

"Skąd więc ten niedosyt?"

To naprawdę dobre pytanie, na które póki co nie znajduję jeszcze odpowiedzi :)

"Anne Hathaway zaskoczyła mnie totalnie tak dojrzałą kreacją, ale oklaski należą się także odtwórcom ról Rachel i ojca. "

Bill Irwin w roli ojca był po prostu kapitalny. Aktorska perełka, niestety niedostrzeżona przez "nagrododajców".

Filmowi daję również wysokie 8, mi wiele nie potrzeba jeśli chodzi o nowsze produkcje. Dajcie mi świetne aktorstwo i tyle, a tu poza Hathaway i Irwinem jeszcze udany powrót Debry Winger. Realizacja również na wysokim poziomie, klimatem i fabułą film bardzo przypominał mi "Zwykłych ludzi" Redforda, a także "Margot jedzie na ślub" z Nicole Kidman(który pomimo niskich ocen uważam za dobry i POLECAM).

Ogółem dobre kino i...ciekawa dyskusja Griftera z Dwightem;)