Bo takiej wysokiej średniej nie powinien mieć.

Mam dziwne wrażenie, że przekazy jednego człowieka do drugiego człowieka, są "gównem" (zacytowałem tu jednego z wypowiadających się), kiedy nie nadano dziełu wysokiej rangi artystycznej, reżyser nie ma "nazwiska", a publiczność czuje się urażona, że nie doceniono jej poziomu (artystycznego, rzecz jasna).

Tymczasem przekazy mają to do siebie, że przenoszą jakieś informacje, te zaś mogą być uznane za wartościowe, lub nie. Rzecz w tym, że to odbiorcy decydują, co jest dla nich wartością. Jeżeli ukazanie faktycznego zjawiska, jakie istnieje pomiędzy ludźmi, ukazanie jak wygląda ludzkie spostrzeganie takich zjawisk oraz jakie można podejmowac decyzje - nie ma wysokiej rangi artystycznej, nie znaczy, że nie ma ono rangi humanitarnej.

W tym przypadku, ja, czyli człowiek prawie przez półwiecze pracujący z ludźmi "gorszego sortu", i pomagający znaleźć im sens życia oraz miejsce wśród ludzi, uważam że mam prawo uznać tych, co szukają artystycznych walorów filmu, a nie dostrzegają pozostałych, za ubogich duchowo.

Moje pierwsze studia były akurat artystyczne, ale ostatecznie podjąłem te humanistyczne, proludzkie... I nadałem filmowi "Radio" wysoką ocenę.

Super wpis. Też skończyłam studia artystyczne i uważam ten film za bardzo wartościowy. To, że sztuka nie spełnia kryteriów, które ktoś uznał za właściwe, nie czyni jej gorszą. Sztuka ma poruszać, pełnić rolę katharsis, zbliżać do Boga, ludzi itd., - tak jak robiła to w minionych stuleciach i tysiącleciach, a nie tylko schlebiać naszym gustom (a pewnie jeszcze częściej snobizmowi)