Po latach nieobecności w ustabilizowane życie Anny Marii wraca sparaliżowany mąż. Bez żadnej zapowiedzi, bez słowa, ot pojawia się i zostaje, bo tak. Bo, nie wiedzieć czemu, nagle zachciało mu się powrotu do życia małżeńskiego (może faktycznie, jak sugerowała Anna, rodzina miała go dosyć i wywaliła na zbity pysk). Kiedyś może i mieli udane pożycie, potem jednak, jak można wnioskować z dalszych scen filmu, małżonek zaczął pić, a i przemoc domowa nie była raczej zdarzeniem jednorazowym. Potem nastąpił wypadek, główna bohaterka wyzwoliła się od swojego dręczyciela i zapewne w ramach wdzięczności losowi, popadła w głęboki chrześcijanizm.
Jak to zwykle bywa, szczęście nie trwa wiecznie. Mąż wrócił, obmyślił sobie jak to ma wyglądać, a kiedy Anna Maria nie wypełniała jego planu, zaczęło wychodzić szydło z worka. Może i na początku próbował w delikatniejszy sposób domagać się utraconej miłości żony, a kiedy nie dostał czego chciał, pokazał na co go stać. Rzucanie się z łapami, darcie mordy pełnej wyzwisk i obrażania oraz ataki na symbole chrześcijańskie, chyba tylko chrześcijańskie wartości powstrzymywały Annę przed wywaleniem go na ulicę.