Fakt, nie jest to typowy horror, który ma mrozić krew w żyłach. Momentami potrafi nawet wzbudzić obrzydzenie, ze względu na robaki, ranę, ale to co jest najistotniejsze w tym filmie to przekaz.
Z tego też powodu oceniłam na 8, ale też z powodu trafnych nawiązań do okultyzmu oraz gnostycyzmu.

Gnostycyzm głosi, że świat materialny jest zły, a celem człowieka powinno być przebudzenie, które jest możliwe poprzez łączność z tzw. eonami czyli emanacjami Boga – jego przejawami. Według okultyzmu człowiek dzieli się na duszę, ciało oraz ducha. Duch ma być bramą do oświecenia.

W filmie wykorzystano ten motyw w postaci rany, która jest bramą do ducha, czyli duchowego wszechświata. To ma jeszcze inną alegorię, ponieważ okultyści uważają, że aby osiągnąć oświecenie, musi być ono okupione cierpieniem. Z tego powodu w okultyzmie śmierć nie jest czymś negatywnym, natomiast jest bramą do transformacji. Rana, ból w filmie również stanowi bramę do transformacji. Na samym końcu główny bohater prosi o to, by nadać sens jego istnieniu, bo w środku był pusty (utracił partnerkę, przyjaciela, przyjaciółkę do której się przystawiał, pracę). W gnostycyzmie jest to akt poświęcenia, ponieważ według założeń gnostycyzmu materia jest zła, a człowiek jest w niej uwięziony. Tylko wtedy gdy człowiek zostanie pozbawiony wszystkiego, może dostąpić oświecenia. To jest właśnie rytuał "przeniesienia ran" przedstawiony w filmie. Nie wspominając już o tym, że relacje głównego bohatera są toksyczne, ponieważ pośrednio podejrzewa, że jego partnerka go zdradza, choć zaznacza, że jej ufa. To forma wypierania, tak dobrze znana w sferze psychicznej. Nie wspominając już o jego zainteresowaniu jeżeli chodzi o przyjaciółkę, która ma już partnera. To właśnie symbolizują robaki. Gość, który otrzymał ranę, nawet on nie chce pomóc głównemu bohaterowi, kiedy ten zrywa ze swoją partnerką. To była jedynie pozorna przyjaźń i to właśnie symbolizują robaki, wszelkie toksyczne aspekty ludzkiej egzystencji. Można je zabijać, ale jeżeli się tego nie przerobi w sobie one nadal będą. Tak właśnie było w filmie. Można było je odganiać, zabijać, ale nadal się pojawiały, nadal gdzieś podświadomość mówi "to jest toksyczne, ale nadal w tym jesteś".
Właściwie już na początku spodobało mi się nawiązanie do "Jądra ciemności":
"Myślę, że szeptała mu rzeczy, których sam o sobie nie wiedział, rzeczy, o których nie miał pojęcia, póki mu ich nie podsunęła ta wielka samotność; a ów szept dziczy okazał się nieprzeparcie ponętny. Rozebrzmiał w Kurtzu głośnym echem, ponieważ wnętrze jego było puste."
Główny bohater był na zewnątrz świetnym przyjacielem, świetnym partnerem, był świetny i sprawiał wrażenie fajnego, ale jak to świetnie ujęła jego partnerka, że ludzie na zewnątrz wydają się być tacy normalni, a w środku – mają robaki, są toksyczni, często mają świadomość tego, że mają relacje toksyczne albo mają toksyczną pracę, ale nie rezygnują z tego z powodu kolejnej toksyczności jaką w sobie hodują - lęk. Na końcu główny bohater utraciwszy wszystko nie widzi sensu swojej egzystencji, bo poświęcił wszystko co materialne i jak jego partnerka powiedziała, nie jest już człowiekiem, tylko atrapą człowieka. Stał się świetnym naczyniem dla istoty, która chętnie to wykorzysta, która chętnie wskaże mu cel egzystencji i go oświeci. W którymś momencie, studenci wysyłają wiadomość bohaterowi, że świetnie nadaje się na naczynie, ponieważ tylko człowiek toksyczny nadaje się na bezwolne naczynie, by zupełnie stracić nad sobą kontrolę, by poddać się kontroli czegoś innego, by to jego pragnienia go kontrolowały, być może ciągotki do alkoholizmu, które zostały dobrze zaznaczone w filmie. Główny bohater kiedy był nerwowy i nie tylko wtedy musiał sobie ulżyć pijąc alkohol.

Z tego powodu bardzo cenię sobie ten film. Wykonanie mogło być lepsze, ale i tak ze względu na przekaz jest on warty obejrzenia, według mnie.