Głównemu bohaterowi, o imieniu Lucio, nieznajomy bandzior kradnie motocykl. Te wydarzenie wydaje się zwrotnym momentem w życiu chłopaka, gdyż postanawia on z kumplem coś zmienić w swej egzystencji opartej głównie na graniu w gry video oraz dzieleniu mieszkania z rodzicami. Symbolem przemiany ma być moment w którym im obu uda się również zwędzić jakiś motocykl.

Jeśli miałbym porównywać do czegoś "Rapado", byłyby to "Nieustające wakacje" Jarmusha. Dzieło Rejtmana także sprowadza się w dużej części do tułaczki po ulicach, lecz jest nieco bardziej dynamiczne: dużo tu cięć, a w tle przygrywa punkowa muzyka. Bohater jest introwertykiem, a jego bierność wobec otoczenia czyni go trudnym do rozszyfrowania. Ma jednak sporo przygód, jak na taki charakter.

W ogólnym rozrachunku to niezłe kino. Znajdziemy tu niebanalną symbolikę, świeży klimat i strasznie pomysłowy motyw obsesji na punkcie kradzieży motocykli, który zdaje się pić do "Złodziei rowerów" z 1948 roku. "Rapado" to skromne, acz pozostające w pamięci dzieło, toteż zachęcam do seansu.