swoje dziewoje, ślą w odmęty swego wojownika, a potem przychodzą paskudni, źli chrześcijanie i namawiają do zmiany wiary. Jak oni mogli, ci chrześcijanie, przeca my poczciwi ludzie. O walce nie ma co wspominać, bo nie o nawracanie tu szło. Reszta fabuły w podobnym, kuriozalnym tonie.
Było kilka dobrych momentów, ale to za mało, bo drażniło wiele. Z detali scenograficznych np. trawa porastająca mury zamku, współczesne metalowe barierki, kołtuny u Fryzów (cóż taki fryz, chciałoby się zażartować sucharnie) i sztuczna łysina biskupa, czy kogo tam, no ale musiała utrzymać jego strzechę włosów. Wyglądał jak w wielkiej włochatej czapie. Tak w ogóle, to zrobiono z owego duchownego kompletnego kretyna. Bo wiadomo, krześcijanin był.