Warto wspomnieć, że nasza średnia długość życia jest teraz trzykrotnie dłuższa niż w średniowieczu. Romeo i Julia, gdy przeżywali swą wielką miłość, nie byli według naszych standardów pełnoletni, a ówczesna średnia sięgała poziomu 30-40 lat.

Dla Romea i Julii perspektywa życia, dopóki ich śmierć nie rozłączy opiewała na ok. 30 lat. Obecnie jest to perspektywa 60-80 lat. Wiele par sobie z nią nie radzi. Wyobrażacie sobie w jakim poważaniu będzie mit "wielkiej miłości" przy perspektywie 150-200 lat?

A monotonia życia? Kiedy przy takiej długości życia ludzie będą przechodzić na emeryturę? 100 lat chodzenia do tej samej nudnej roboty?


Może to zabrzmi trochę strasznie, ale czy nie uważacie że rozwój medycyny powinien kiedyś zostać zahamowany? Doskonałe protezy po bezbolesnym zabiegu dla młodzików, którzy szukają ekstremalnych wrażeń. Gdzie tu miejsce na instynkt samozachowawczy?

Ale romantycznie do tematu podszedłem. :)

Wiesz mi jakoś specjalnie niezależy na na utrzymywaniu "stwierdzenia wiecznej miłości". Kto będzie chciał zyć z partnerem 200 lat to to zrobi kto nie droga wolna mozna szukać kogoś innego czasu będzie jeszcze sporo a dzieciu już dawno wychowane więc problemu rozbijania małżeństw nie widze. Co do emerytury i roboty. Nikt ci nie kaze siedzieć w jednej cały czas. Ja sobie przykładowo nie wyobrażam teraźniejszego życia w jednej pracy.

Świat się zniemnia i trzeba się do niego przyzwyczaić , koncerwatywne podejście nie jest jak dla mnie wskazane w tym świecie i nigdy go nie propagowałem.

Ja przykładowo troche nie rozumiem głównego bohatera. Ja osobiście chciałbym żyć wiecznie. Mówienie o nudzie to szukanie dziury w całym. Albo jesteś albo cię nie ma. Jak jesteś zyskujesz , jak cię nie ma traczisz w szystko i nic nie masz poprostu. No chyba że wieżysz w Boga ale zauwaz że według tych wieżeń w niebie również żyjesz wiecznie. Ja z checią chciałbym żyć w nieskończoność albo przynajmniej długo zdążyłbym zrobić dosłownie wszystko o czym marzyłem, zajmowałobym się pokolei wszystkmi zainteresowaniami i marzeniami i na wszystko starczyłobymi czasu. A jak bymi się zaczęło nudzić i doprowadzałoby mnie to do szaleństwa to zażyczyłbym sobie jakąś bezbolesną śmierć. Inna sprawa że to powoduje przeludnienie ludzi itp itd. Więc oznaczałoby to potrzebe szybikiej ekspansji na inne planety bo na tej by nie wystarczyło miejsca.

Reżeyser stara się pokazać ilone ze złej strony , a ja jednak ją rozumiem, gdybym ja był odkyrwcą leku na śmiertelność pewnie chciałbym go wykorzystać. Jak chcecie spróbujcie mnie przekonać że mam złe poglądy bo wasze dotychczasowe argumenty mnie nie przekonują. (Zaznaczam że patrze z subiektywnego punktu widzenia nie bacząc w tym momencie na reszte ludzi).

W sumie podszedłem od złej strony. Lek na śmiertelność odruchowo utożsamiłem z nieśmiertelnością i niemożnością zabicia człowieka. W takim przypadku to trochę faktycznie lepiej wygląda i jedynie przeludnienia bym się obawiał.

Nie uważam, że kiedykolwiek powinno się hamować rozwój medycyny. Sprawa jest bardzo prosta, jeżeli nie zechcesz skorzystać z jej dobrodziejstw, to tego nie zrobisz i umrzesz szybciej.

Film warto obejrzeć dla efektów wizualnych. Fabuła jest po prostu głupia. Eliksir nieśmiertelności to byłoby największe osiągniecie ludzkości w dziejach. Już widzę, jak kolesiowi, który go odkrył pozwolono by zniszczyć wszystkie wyniki badań. Przecież takiego odkrycia nie dokonuje się w pojedynkę. W dzisiejszym przemyśle medycznym i farmaceutycznym nie da się nic nowego stworzyć bez zaangażowania całej rzeczy specjalistów, gdzie dokumentacja jest starannie prowadzona i pilnie strzeżona. Już widzę, jak pozwalają doktorkowi zniszczyć owoce programu badawczego kosztującego z pewnością całą furę kasy. Bzdura.

Jeszcze większa bzdura to te wszystkie obawy o konsekwencje nieśmiertelności. Gdyby nasi przodkowie wyznawali taką mentalność, to do tej pory siedzielibyśmy w jaskiniach. Wyobraźcie sobie, że nauka stoi u progu czegoś tak niezwykłego jak formuła nieśmiertelności, a jakiś debil stwierdza, że "życie bez śmierci jest nic nie warte" i postanawia nam, LUDZKOŚCI, ten niezwykły dar odebrać. Mało tego, koleś posuwa się do MORDERSTWA, aby odebrać ludziom możliwość DECYDOWANIA czy i kiedy chcą umrzeć. Czysty absurd.

Może za daleko się posuwam w skojarzeniach, ale to chyba nie przypadek, że film powstał w socjalistycznej do cna Francji. Wszak jest on podszyty takimi właśnie ideami, typu "zła korporacja chce przedłużać ludziom życie, trzeba ich powstrzymać". To mi przypomina luddystów, niszczących w czasie rewolucji przemysłowej maszyny, w obawie o permanentne bezrobocie. Mentalność jaskiniowca, ot co.

Czy faktycznie człowiek decydujący o zyciu i śmierci - czyli uzurpujacy sobie rolę Boga - jest zdolny aby Go zastąpić? Mając mniej władzy przekonujemy się przecież że nie, większa władza tylko ten stan POGORSZY.
Postęp to jedna sprawa a moralność - druga. Załóżmy że znaleźlismy się w opisanym świecie gdzie ludzie decydująo swym życiu i śmierci. Skoro zycie ma wartość względną która może być unicestwiana w zależności od kaprysu człowieka to de facto sam człowiek jest wartością względną. I dalej - skoro życie, człowiek jest wartoscią względną to co nie jest? Postęp? Wpadlismy w błedne koło. W mojej opinii jedynym gwarantem sensu jest istnienie Absolutu, bez niego można wszystko prędzej czy później podważyć. I to też widać dobitnie w rewolucji ale tym razem burżuazyjnej.

Zgadzam się z tym co napisałeś i pewnie też stanąłbym po stronie Ilony. Oczywiście najważniejsze pytanie to jak ta nieśmiertelność miałaby wyglądać. Bo jeśli polegałaby na tym, że ludzie byliby nieśmiertelni, ale by się starzeli i w związku z wiekiem stawali słabi, niedołężni i nieatrakcyjni to taka nieśmiertelność faktycznie byłaby przekleństwem i prędzej czy później doprowadziłaby do katastrofy - kilkusetletni starcy byliby za słabi by pracować, a utrzymywać kilkunastu/kilkudziesięciu pokoleń urodzonych wieki temu ludzie w wieku produkcyjnym nie byliby w stanie.
Jeśli natomiast nieśmiertelność wiązałaby się z zachowaniem młodości to byłoby to największe odkrycie w dziejach ludzkości i głupotą, a wręcz zbrodnią przeciw ludzkości nazwałbym w takim przypadku postępowanie głównego bohatera. W tym przypadku jedynym zagrożeniem byłoby przeludnienie. Co do etosu miłości to uważam, że prawdziwa miłość nie przeminie nawet po tysiącu lat, a jeśli czyjaś miłość ma przeminąć to skończy się góra po kilkunastu/kilkudziesięciu latach. Jak dwoje ludzi nadal kocha się po kilkudziesięciu latach bycia razem to jestem pewien, że ich miłość nie minie aż do śmierci.
Trzecią kwestią poruszoną w firmie jest obawa, że to od tej korporacji będzie zależała nieśmiertelność. To faktycznie byłoby niebezpieczne, ale gdyby jakaś firma odkryła receptę na nieśmiertelność to jestem pewien, że państwa zmusiłyby ją do udostępnienia tej recepty tak by każdy mógł z tego dobrodziejstwa skorzystać (wszak to obywatele wybierają rządzących, a obywatelom zapewne zależałoby na nieśmiertelności).
Dochodzę do wniosku, że bardziej w filmie chodzi nie o straszenie nieśmiertelnością jako przekleństwem ale o straszenie rosnącą rolą wielkich międzynarodowych korporacji.

Ale to prawda, że życie bez śmierci traci wartość, gdyż wartość bierze się z rzadkości, a przy nieograniczonej liczbie dni, stają się one bezwartościowe.

Rzadkość jest tylko jednym z czynników wpływających na wartość.
Nieograniczonej liczby dni nie będzie nigdy, zawsze będzie ryzyko śmierci z przyczyn losowych, nawet przy wyeliminowaniu starzenia się. Przy bardzo dużej liczbie dni krańcowa wartość dodatkowego dnia byłaby stosunkowo mała, ale wartość wszystkich dni razem zawsze jest ogromna i tym większa, im więcej jest tych dni.

Czy ogromna ilość źle przeżytych, z racji ich inflacji, dni będzie miała naprawdę ogromną wartość? Wątpię. Poza tym czy gatunek ludzki jest gotowy czemuś takiemu psychicznie sprostać? Nie zostaliśmy do tego stworzeni, wydaje mi się, że doprowadziło by to świat do upadku, coś jak w "Ludzkich dzieciach", tyle, że brak nadziei zostałby zastąpiony dekadencją na niespotykaną skalę.

Widzę to inaczej. Dekadencja - owszem, wśród tych, którym brakuje pomysłu na życie. Jednak dla mnie i, jak sądzę, dla większości ludzi, eliksir nieśmiertelności otworzyłby cudowne perspektywy samorealizacji. Można by zakosztować wszystkiego, na co obecne życie, z wielu przyczyn, jest za krótkie. A jeśli ktoś ma inne zdanie - ostatecznie nikt nikogo nie zmusza... no, poza gościem, który chce eliksir zniszczyć.

"Nie zostaliśmy do tego stworzeni"
Osobiście nie wydaje mi się, żebyśmy w ogóle zostali "stworzeni". Ale skoro wierzysz, że zostaliśmy, to chyba wierzysz też w "życie wieczne" będące nagrodą, a nie karą.

Jeśliby skazać ludzi na nieśmiertelność, to życie wg dzisiejszych standardów dla większości byłby karą. Dlatego też wszystko musiałoby się zmienić. Długowieczność pozwoliłaby zrzucić nam pęta przywiązania do jednego domu, jednego miasta, jednego państwa i jednej pracy. Mając czas i zachowując młodość możemy sobie pozwolić na większe ryzyko i np na porzucenie pracy w biurze na rzecz profesjonalnego uprawiania sportu, gry na instrumencie albo malowania obrazów. A gdybyśmy tak jeszcze zajęli się eksploracją wszechświata, to i 5000 lat życia byłoby za mało, aby się tym znudzić :) W takim przypadku zostałby też rozwiązany problem przeludnienia.