..."Requiem" też zdążyło zaśpiewać swoją pieśń. Pod koniec film staje się urzekający, magnetyczny, ładny, miły, do pogłaskania, do przemyślenia, do kontemplacji... Ale po drodze było dużo wybojów. :)
W ogóle nie trafiały do mnie dylematy głównych bohaterów, momentami miałem wrażenie, że oglądam serię beznadziejnych kabaretowo-teatralnych gagów o niczym. Fajnie było popatrzeć na Pieczkę i Mariusza Gołaja, sceny metafizyczne były całkiem interesujące...ale wszystko to jakieś takie strasznie nadęte, kołtuńskie i wprost. To chyba taka ogólna wada większości polskich filmów ostatniej dekady, ale tak ostrożnie mówię "chyba", bo za mało ich jeszcze widziałem...
W każdym razie, nawet nie wiem czemu, ale pod koniec siedziałem z wzrokiem przyklejonym do ekranu...coś zaskoczyło. A mowy Gołaja i Pieczki były cudne.
Dla mnie ten film jest jak Tomasz i mama Zbrojewicza - do niczego przez większą część, ale pod koniec wreszcie śpiewa swoją pieśń. ;)
Jednak to chyba nie film dla mnie. Tak jak czuję, że "Głośniej od bomb" trafił do mnie idealnie, tak samo czuję, że "Requiem" minął mnie daleko. Powiem jednak od siebie, że to ładny, cichy, relaksujący film, ale wymagający cierpliwości i wielokrotnego przymykania krytycznego oka.